Διαφορές Ιουδαιοχριστιανισμού και Πατρώας Θρησκείας.

        (Πηγή εικόνας:primaryschool-teacher.wikispaces.com) 

Ελληνισμός και Χριστιανισμός. Πιο σωστά Ιουδαιοχριστιανισμός. Δύο έννοιες, δύο κοσμοαντιλήψεις όχι μόνον διαφορετικές αλλά διαμετρικά αντίθετες. Η συνύπαρξή τους αδύνατη. Η υπεροχή του Ελληνικού Πνεύματος, του Ελληνικού Πολιτισμού, ακόμη και όταν αυτός δεν βρίσκονταν στις καλύτερες του στιγμές, ήταν τόσο συντριπτική, τόσο καταλυτική ώστε δικαιολογημένα θορύβησε τους ιθύνοντες της νέας θρησκείας. Και αυτοί, έχοντας αλώσει από τα μέσα την αυτοκρατορία χάρις στην διορατικότητα και στο έργο του Παύλου¹, χρησιμοποίησαν την δύναμη της κρατικής εξουσίας για να πραγματοποιήσουν το αποτρόπαιο, το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας: την ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ και την ΕΘΝΟΚΤΟΝΙΑ των Ελλήνων². Έκτοτε οι Έλληνες δεν ήσαν ποτέ αυτό που ήταν πριν, ένα τερατώδες υβρίδιο γεννήθηκε, τα μυαλά των ανθρώπων γέμισαν με απίστευτες ηθικοθρησκευτικές μυθοπλασίες.

          Σε τί διέφεραν, όμως, οι δύο αυτές θρησκείες, οι δύο διαφορετικοί πολιτισμοί, ο πολιτισμός των Παρθενώνων και ο πολιτισμός της ερήμου; Μία καταγραφή των διαφορών τους θα ήταν ιδιαίτερα διαφωτιστική.

          1) Οι Ελληνικές θεότητες δεν διατείνονται ότι έπλασαν τον κόσμο. Δεν διεκδικούν για τον εαυτό τους τον τίτλο του αρχιτέκτονα, του μηχανικού, του πολεοδόμου, του οικοδόμου. Δεν είναι τίποτε άλλο παρά ανθρωποποιημένες οι πρωταρχικές πραγματικότητες της φύσης και της ζωής. Γι’ αυτό, η θεότητα δεν εμπνέει φόβο και τρόμο με την μυστηριώδη παντοδυναμία της, αλλά ταυτίζεται ήρεμα με την γνωστή φύση, που την εκφράζει και ποτέ δεν ξεπερνά τα όρια της.

(Πηγή εικόνας:dim-rizou.pel.sch.gr) 

          Ο θεός των Χριστιανών είναι «ο κτίστης της κτίσεως», ο δημιουργός σύμπαντος του κόσμου, ο ποιητής των πάντων, ορατών τε και αοράτων, και μάλιστα εκ του μηδενός. «… εξ ουκ όντως εποίησεν αυτά ο Θεός…» (Μακκαβ. β΄ 7, 28).

          2) Η Ελληνική θεότητα βρίσκεται κάτω από την Ειμαρμένη, δηλαδή την συμπαντική νομοτέλεια και τύχη, την Μοίρα (Μόρον και Αίσα), την Ανάγκη (Ανάγκα και θεοί πείθονται), την Δίκη (Δικαιοσύνη). Ως προσωποποιημένες δυνάμεις της φύσεως δεν μπορούν να βρίσκονται έξω και πάνω από τους νόμους της.

          Ο Χριστιανικός θεός βρίσκεται πάνω από όλα  και τα εξουσιάζει.

          3) Η κοσμική ύλη για την Ελληνική σκέψη είναι αΐδιος, δηλαδή αιώνια, παντοτινή, άχρονη και άπειρη, αγέννητη και ανώλεθρη. Αποτελεί δε την μοναδική ουσία του κόσμου.

          Κατά την Χριστιανική αντίληψη ο κόσμος δημιουργήθηκε από τον Θεό «εν χρόνω» και εκ του μη όντος.

          4) Οι Ελληνικοί θεοί είναι αθάνατοι και ηθικοί, όπως και η φύση είναι αθάνατη και ποτέ οι εκδηλώσεις της δεν είναι ανήθικες. Είναι νέοι και ωραίοι γιατί τέτοια είναι και η φύση στην πιο τέλεια μορφή της. Είναι ατάραχοι, μακάριοι, παντογνώστες. Δεν είναι ζηλόφθονοι και εγωϊστές, όπως οι θεοί της ανατολής, απέναντι σε άλλους θεούς και δεν αξιώνουν με νόμους και απειλές την αποκλειστική τους λατρεία. Οι Δελφοί δέχονται όλες τις θεότητες των λαών χωρίς το πάθος της μισαλλοδοξίας. Στους Ελληνιστικούς χρόνους λατρεύτηκαν και ένα πλήθος από ξένους θεούς.

          Αντίθετα ο Σαβαώθ είναι θεός ζηλότυπος, εγωϊστής και μισαλλόδοξος.

          5) Στην Ελληνική θρησκεία η σχέση θεού και ανθρώπου είναι σχέση μιας υψηλής και αγαθής δύναμης μ’ έναν ελεύθερο άνθρωπο. Στην Χριστιανική θρησκεία η σχέση αυτή είναι σχέση Κυρίου και δούλου.

          6) Η Ελληνική θεότητα δεν θέτει σαν σκοπό στον άνθρωπο την άρνηση του παρόντος για να κερδίσει ένα αόριστα καλύτερο μέλλον. Στην Ελληνική σκέψη οι αρετές δεν έχουν μεταφυσικό αντίκρισμα. Οι έννοιες του άθλιου αμαρτωλού, του ταπεινού μετανοούντος, του γονυπετούς και αυτοσυντριβόμενου μπροστά στον θεό δεν υπάρχουν. Η επιθυμία για απόλαυση και δύναμη θεωρείται φυσική, και ό,τι είναι φυσικό είναι ενάρετο, αφού πρώτα το ρυθμίσει, με γνώμονα την κοινωνική συμβίωση, ο νόμος. Αιτία του σφάλματος είναι η άγνοια του καλύτερου («αμαρτίης αιτίη η αμαθίη του κρέσσονος»).

Η γνώση λυτρώνει τον άνθρωπο από τα σκοτάδια της αμάθειας και τον βοηθάει να αποφεύγει τα σφάλματα. Η έννοια του «φυσικού» σημασιοδοτεί την ηθική και θρησκευτική συμπεριφορά: ό,τι είναι «φυσικό» δεν είναι ούτε κακό ούτε καλό. Είναι α-ήθικο, ουδέτερο, αχρωμάτιστο και γίνεται «αγαθό» όταν βοηθάει τον άνθρωπο να προάγει την ευτυχία του και τον ανθρωπισμό. Οι ηθικές πράξεις αξιολογούνται από την έφεση για τον αγώνα και την δράση και όχι από την φροντίδα για την σωτηρία της ψυχής και την επουράνια αμοιβή. Στους Έλληνες το αίσθημα της Χριστιανικής «αμαρτίας» δεν υπάρχει. Σαν αμαρτία θεωρούν την αστοχία, την ατέλεια, το λογικό λάθος, και γι’ αυτά τα πράγματα η (μεταφυσικού τύπου) τύψη είναι απαράδεκτη. Μία νέα προσπάθεια βασισμένη στη γνώση και στην εμπειρία θα ξεπεράσει και θα επανορθώσει το αμάρτημα και την μωρία, που την ακολουθεί σαν φυσικό αποτέλεσμα η τιμωρία.

          Στον Χριστιανισμό η «αμαρτία» έχει τον χαρακτήρα του εφιαλτικού, του ανεπανόρθωτου, της ψυχικής απώλειας, της συντριβής, εκτός και εάν η θεία χάρη βοηθήσει τον μετανοούντα (με την μεσολάβηση εξυπακούεται των αυτόκλητων μαυρορασοφορεμένων ενδιαμέσων, οι οποίοι και θα μεταφέρουν την θεία συγχώρεση στον μετανοούντα με το αζημίωτο βεβαίως).

          7) Η θεότητα στους Έλληνες γίνεται κατανοητή με τον Λόγο. Στον Χριστιανισμό η θεότητα δεν ελέγχεται από τον Λόγο. Ολόκληρη η δογματική και η μυστηριακή δομή του Χριστιανισμού είναι έξω από τον ορθό λόγο.

          (Πηγή εικόνας:enews-gr.blogspot.gr) 

          8) Η Ελληνική θεότητα δεν μεριμνά για την αθανασία της ψυχής των ανθρώπων. Οι ψυχές των νεκρών δεν είναι παρά θλιβερές σκιές που περιπλανώνται στον κάτω κόσμο. Ο Αχιλλέας μονολογεί: «Κάλλιο στη γης να ξενοδούλευα ξωμάχος, παρά ολωνών εδώ των άψυχων νεκρών ο ρήγας να’μαι» (Οδ. λ. 488-491). Η σκιά του Πάτροκλου δηλώνει πως μετά την ταφή δεν θα ξανάρθει ποτέ πίσω. Και ο Θέογνις λέει: «μέσα στην γη θα αναπαυθώ σαν μια άφωνη πέτρα». Και ο Ευριπίδης συμπληρώνει: «Κατθανών δε πας ανήρ, γη και σκιά, το μηδέν εις ουδέν ρέπει» (αποσπ. 536).

          Αντίθετα στον Χριστιανισμό η αθανασία της ψυχής αποτελεί βασική δοξασία. Οι νεκροί θα αναστηθούν και αυτό το εγγυάται ο ίδιος ο υιός του Θεού με την ανάστασή του.

          9) Η μεταθανάτια αμοιβή ή τιμωρία των ανθρώπων σε παράδεισο ή κόλαση είναι μία ιδέα που δεν βρίσκει απήχηση στους Έλληνες. Ακόμα και ο Πλάτων την ειρωνεύεται (Πολιτεία 363, 387). Στον Χριστιανισμό η ιδέα αυτή είναι βασικό δόγμα.

          10) Κανένα δόγμα ή υποχρεωτική παραδοχή δεν υπάρχει για να δεσμεύει τον αρχαίο Έλληνα.

          11) Ο Έλληνας πιστεύει ότι στην ηθική τελείωση μπορεί να φτάσει μόνος, με την βοήθεια του Λόγου και της σωστής Παιδείας. Ο Χριστιανός στηρίζεται στην θεία βοήθεια.

        (Πηγή εικόνας:www.real-greece.ru) 

          12) Η Ελληνική θρησκευτικότητα υπαγορεύει αγαθές σχέσεις με την ύλη και το σώμα.  Ο Χριστιανισμός με κάθε τρόπο υπογραμμίζει την αντίθεσή του σ’ αυτές, ειδικώτερα δε στις απολαύσεις της σάρκας, τις οποίες περιορίζει στο επίπεδο της τεκνοποιΐας.

          13) Οι Έλληνες με το να έχουν μία φυσιοκρατική ηθική και θρησκεία, υπήρξαν κι αυτοί φυσικοί και ανυπόκριτοι, ειλικρινείς και απροσποίητοι, σε αντίθεση με τους Χριστιανούς στους οποίους οι αντιφυσιοκρατικές επιταγές της θρησκείας τους υπέθαλψαν την υποκρισία και καταστάσεις φοβίας, ενοχής και άλλων παρόμοιων τέτοιων ψυχικών συμπλεγμάτων.

          14) Ο Χριστιανισμός μακαρίζει τους πτωχούς τω πνεύματι και αποτρέπει τον άνθρωπο από το να γευτεί τους καρπούς του δένδρου της γνώσης.

          Οι Έλληνες θαύμαζαν τους πεπαιδευμένους και τους σοφίαν και γνώσιν έχοντες.

          15) Στον Χριστιανισμό η αναντίρρητη υποταγή στο δόγμα και στην πίστη δεν άφησε κανένα περιθώριο στην ελεύθερη κριτική γνώμη.

          Οι Έλληνες μέσα από έναν φυσιοκρατικό πανθεϊσμό καταλήγουν τελικά ουσιαστικά στην φιλοσοφική αθεΐα.

(Τροποποιημένο απόσπασμα από το βιβλίο του Ιάσωνα Ευαγγέλου «Ποιος ήταν ο Γεσούχα;», εκδ. Βερέττας, Αθήνα 2009).

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1.Ο Χριστιανισμός υπήρξε έργο, δημιούργημα, επίτευγμα του Σαούλ (Παύλου), ο οποίος κατάφερε να μετατρέψει μία τοπική κοινωνικο-εθνικοαπελευθερωτική κίνηση με ηθικοθρησκευτικό μανδύα που δεν υπερέβαινε τα στενά πλαίσια του Ιουδαϊκού πληθυσμού, σε οικουμενικό θρησκευτικο-πολιτικό κίνημα με στόχο την κατάληψη της ρωμαϊκής εξουσίας, την απαγόρευση όλων των θρησκειών της ανεξίθρησκης αρχαίας κοινωνίας και την επιβολή ενός παραλλαγμένου Ιουδαϊσμού ως μοναδικής και αποκλειστικής θρησκείας στην απέραντη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα υλοποιούνταν το από αιώνων όραμα για παγκόσμια κυριαρχία.

Στρατηγικός στόχος του Παύλου ήταν η ρωμαϊκή αριστοκρατία. Ο Παύλος και οι περί αυτόν είχαν σωστά διαγνώσει τις αδυναμίες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και είχαν καταλάβει ότι εάν προσηλυτίζονταν τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, τα οποία στελέχωναν τα κέντρα λήψης αποφάσεων η αυτοκρατορία θα έπεφτε στα χέρια τους. Είναι μύθος ότι ο Χριστιανισμός στράφηκε και απευθύνθηκε στους φτωχούς, στους απόκληρους και στους κατατρεγμένους. Δεν τους έκλεισε βέβαια την πόρτα, αλλά όπως είπαμε, το κύριο μέλημά του ήταν άλλο. Τον μύθο αυτόν ανασκευάζει ο Εμμανουήλ Ροΐδης σ’ ένα άγνωστο δοκίμιό του με τίτλο «Οι Ρωμαίοι δούλοι και ο Χριστιανισμός» από την συλλογή «Πάρεργα» δημοσιευμένο το 1885. Σ’ αυτό ο Ροΐδης διακρίνει και περιγράφει τέσσερις τάξεις (πιο σωστά θα λέγαμε κοινωνικές διαστρωματώσεις) της βάσης της κοινωνικής πυραμίδας της εποχής εκείνης, και εξηγεί για ποιους λόγους οι χαμηλώτερες αυτές κοινωνικές ομάδες στην συντριπτική τους πλειοψηφία αντιστάθηκαν σθεναρά στον Χριστιανισμό.

2.Γενοκτονία, Εθνοκτονία, Ολοκαύτωμα είναι μικρές λέξεις για να περιγράψουν τον συστηματικό ΑΦΑΝΙΣΜΟ του Ελληνισμού από την θρησκεία της «αγάπης». Αντέχετε να μάθετε περισσότερα; Εάν ναι, πατήστε τους παρακάτω συνδέσμους:

http://www.ysee.gr/index.php?type=d&f=love&lid=l1a

http://www.ysee.gr/index.php?type=d&f=love&lid=l1b