Περί Δημιουργού και δημιουργήματος. Υπάρχει Θεός;

Εφόσον ο Δημιουργός είναι άπειρος (και είναι βλασφημία να μην δεχτούμε κάτι τέτοιο), το δημιούργημα του, το Σύμπαν, πρέπει να είναι πεπερασμένο. Διότι δύο άπειρα εξ ορισμού δεν μπορούν  να υπάρχουν. Εις την άπειρον αγκάλην του Δημιουργού συνεπώς υπάρχει άπειρος χώρος για έναν άπειρο αριθμό συμπάντων. Το σύνολο των οποίων δίδει ένα δεύτερο άπειρο. Αλλά εξ ορισμού δύο άπειρα δεν μπορούν να συνυπάρχουν. Αδιέξοδο. Ας αναθεωρήσουμε τις αρχικές μας  παραδοχές.

1)  Θεός άπειρος. Δεν μπορούμε να την αναθεωρήσουμε γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν βλασφημία.

2)  Σύμπαν πεπερασμένο. Η παραδοχή αυτή μας έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο. Η αντίθετη, εξ ορισμού απορρίπτεται. Άρα την αφήνουμε παράμερα.

3)  Ο Δημιουργός είναι έξω από το δημιούργημα του. Αυτή η παραδοχή είναι δεκτική αναθεώρησης. Άλλωστε δεν έχουμε και άλλη για να την αναθεωρήσουμε.

Συνεπώς διαμορφώνονται δύο υποθέσεις, με τις εξής παραδοχές η κάθε μία.

          1^η υπόθεση. Παραδοχές:

1)  υπάρχει Δημιουργός.

2)  υπάρχει δημιούργημα.

3)  Δημιουργός και δημιούργημα είναι ένα και το αυτό.

          2^η υπόθεση. Παραδοχές:

1)  Δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά μόνον η Φύση, ο Κόσμος, το Σύμπαν, με μοναδική των πραγμάτων ουσία την αγέννητη, ανώλεθρη, άφθαρτη, αιώνια ύλη. Άλλη παραδοχή δεν υφίσταται.

Στο σημείο αυτό παίρνουμε το ξυράφι του Occam. Την αρχή δηλαδή που σε γενικές γραμμές λέει ότι όταν έχουμε δύο υποθέσεις, εκείνη που έχει τις λιγώτερες παραδοχές συγκεντρώνει περισσότερες πιθανότητες να βρίσκεται πιο κοντά στην φυσική πραγματικότητα. (Π.χ. εάν ένα πρωϊνό σηκωθείτε και δείτε τους δρόμους βρεγμένους και τα δένδρα ξεριζωμένα, μην σκεφθείτε ότι το βράδι ήρθαν εξωγήϊνοι, οι οποίοι επειδή δεν εύρισκαν δημόσιες τουαλέττες, όπως συμβαίνει στην Θεσσαλονίκη, από την τσαντίλα τους κατούρησαν τους δρόμους και ξερίζωσαν τα δένδρα. Το πιο πιθανό είναι το βράδι να έπιασε καμμία καταιγίδα, υπόθεση η οποία συγκεντρώνει πολύ λιγώτερες παραδοχές από την πρώτη).

Συνεπώς η 2^η υπόθεση φαίνεται να είναι πιο αληθινή, και γι’ αυτόν τον λόγο την αποδεχόμαστε. Αλλά και η πρώτη υπόθεση (πανθεϊσμός) «δεν μας χαλάει».

Όχι, μην μου στεναχωριέστε, όσοι δηλαδή στεναχωριέστε. Όλα αυτά είναι σοφιστείες. Εάν θέλει κανείς να πιστεύει ή να μην πιστεύει σε ένα υπέρτατο ον, είναι ελεύθερος να πράξει αναλόγως. Δεν υπάρχει επιστημονική απόδειξη για την ύπαρξη ή μη ύπαρξη του Θεού. Είναι θέμα πίστεως. Και όπου μπαίνει η πίστη, από  εκεί βγαίνει η λογική.

(Κάπου στον παραπάνω συλλογισμό έχει γίνει λάθος. Μπορεί, όμως, και να μην έχει γίνει. Εγώ πάντως δεν μπορώ να το βρω. Εσείς;)

Διαφορές Ιουδαιοχριστιανισμού και Πατρώας Θρησκείας.

        (Πηγή εικόνας:primaryschool-teacher.wikispaces.com) 

Ελληνισμός και Χριστιανισμός. Πιο σωστά Ιουδαιοχριστιανισμός. Δύο έννοιες, δύο κοσμοαντιλήψεις όχι μόνον διαφορετικές αλλά διαμετρικά αντίθετες. Η συνύπαρξή τους αδύνατη. Η υπεροχή του Ελληνικού Πνεύματος, του Ελληνικού Πολιτισμού, ακόμη και όταν αυτός δεν βρίσκονταν στις καλύτερες του στιγμές, ήταν τόσο συντριπτική, τόσο καταλυτική ώστε δικαιολογημένα θορύβησε τους ιθύνοντες της νέας θρησκείας. Και αυτοί, έχοντας αλώσει από τα μέσα την αυτοκρατορία χάρις στην διορατικότητα και στο έργο του Παύλου¹, χρησιμοποίησαν την δύναμη της κρατικής εξουσίας για να πραγματοποιήσουν το αποτρόπαιο, το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας: την ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ και την ΕΘΝΟΚΤΟΝΙΑ των Ελλήνων². Έκτοτε οι Έλληνες δεν ήσαν ποτέ αυτό που ήταν πριν, ένα τερατώδες υβρίδιο γεννήθηκε, τα μυαλά των ανθρώπων γέμισαν με απίστευτες ηθικοθρησκευτικές μυθοπλασίες.

          Σε τί διέφεραν, όμως, οι δύο αυτές θρησκείες, οι δύο διαφορετικοί πολιτισμοί, ο πολιτισμός των Παρθενώνων και ο πολιτισμός της ερήμου; Μία καταγραφή των διαφορών τους θα ήταν ιδιαίτερα διαφωτιστική.

          1) Οι Ελληνικές θεότητες δεν διατείνονται ότι έπλασαν τον κόσμο. Δεν διεκδικούν για τον εαυτό τους τον τίτλο του αρχιτέκτονα, του μηχανικού, του πολεοδόμου, του οικοδόμου. Δεν είναι τίποτε άλλο παρά ανθρωποποιημένες οι πρωταρχικές πραγματικότητες της φύσης και της ζωής. Γι’ αυτό, η θεότητα δεν εμπνέει φόβο και τρόμο με την μυστηριώδη παντοδυναμία της, αλλά ταυτίζεται ήρεμα με την γνωστή φύση, που την εκφράζει και ποτέ δεν ξεπερνά τα όρια της.

(Πηγή εικόνας:dim-rizou.pel.sch.gr) 

          Ο θεός των Χριστιανών είναι «ο κτίστης της κτίσεως», ο δημιουργός σύμπαντος του κόσμου, ο ποιητής των πάντων, ορατών τε και αοράτων, και μάλιστα εκ του μηδενός. «… εξ ουκ όντως εποίησεν αυτά ο Θεός…» (Μακκαβ. β΄ 7, 28).

          2) Η Ελληνική θεότητα βρίσκεται κάτω από την Ειμαρμένη, δηλαδή την συμπαντική νομοτέλεια και τύχη, την Μοίρα (Μόρον και Αίσα), την Ανάγκη (Ανάγκα και θεοί πείθονται), την Δίκη (Δικαιοσύνη). Ως προσωποποιημένες δυνάμεις της φύσεως δεν μπορούν να βρίσκονται έξω και πάνω από τους νόμους της.

          Ο Χριστιανικός θεός βρίσκεται πάνω από όλα  και τα εξουσιάζει.

          3) Η κοσμική ύλη για την Ελληνική σκέψη είναι αΐδιος, δηλαδή αιώνια, παντοτινή, άχρονη και άπειρη, αγέννητη και ανώλεθρη. Αποτελεί δε την μοναδική ουσία του κόσμου.

          Κατά την Χριστιανική αντίληψη ο κόσμος δημιουργήθηκε από τον Θεό «εν χρόνω» και εκ του μη όντος.

          4) Οι Ελληνικοί θεοί είναι αθάνατοι και ηθικοί, όπως και η φύση είναι αθάνατη και ποτέ οι εκδηλώσεις της δεν είναι ανήθικες. Είναι νέοι και ωραίοι γιατί τέτοια είναι και η φύση στην πιο τέλεια μορφή της. Είναι ατάραχοι, μακάριοι, παντογνώστες. Δεν είναι ζηλόφθονοι και εγωϊστές, όπως οι θεοί της ανατολής, απέναντι σε άλλους θεούς και δεν αξιώνουν με νόμους και απειλές την αποκλειστική τους λατρεία. Οι Δελφοί δέχονται όλες τις θεότητες των λαών χωρίς το πάθος της μισαλλοδοξίας. Στους Ελληνιστικούς χρόνους λατρεύτηκαν και ένα πλήθος από ξένους θεούς.

          Αντίθετα ο Σαβαώθ είναι θεός ζηλότυπος, εγωϊστής και μισαλλόδοξος.

          5) Στην Ελληνική θρησκεία η σχέση θεού και ανθρώπου είναι σχέση μιας υψηλής και αγαθής δύναμης μ’ έναν ελεύθερο άνθρωπο. Στην Χριστιανική θρησκεία η σχέση αυτή είναι σχέση Κυρίου και δούλου.

          6) Η Ελληνική θεότητα δεν θέτει σαν σκοπό στον άνθρωπο την άρνηση του παρόντος για να κερδίσει ένα αόριστα καλύτερο μέλλον. Στην Ελληνική σκέψη οι αρετές δεν έχουν μεταφυσικό αντίκρισμα. Οι έννοιες του άθλιου αμαρτωλού, του ταπεινού μετανοούντος, του γονυπετούς και αυτοσυντριβόμενου μπροστά στον θεό δεν υπάρχουν. Η επιθυμία για απόλαυση και δύναμη θεωρείται φυσική, και ό,τι είναι φυσικό είναι ενάρετο, αφού πρώτα το ρυθμίσει, με γνώμονα την κοινωνική συμβίωση, ο νόμος. Αιτία του σφάλματος είναι η άγνοια του καλύτερου («αμαρτίης αιτίη η αμαθίη του κρέσσονος»).

Η γνώση λυτρώνει τον άνθρωπο από τα σκοτάδια της αμάθειας και τον βοηθάει να αποφεύγει τα σφάλματα. Η έννοια του «φυσικού» σημασιοδοτεί την ηθική και θρησκευτική συμπεριφορά: ό,τι είναι «φυσικό» δεν είναι ούτε κακό ούτε καλό. Είναι α-ήθικο, ουδέτερο, αχρωμάτιστο και γίνεται «αγαθό» όταν βοηθάει τον άνθρωπο να προάγει την ευτυχία του και τον ανθρωπισμό. Οι ηθικές πράξεις αξιολογούνται από την έφεση για τον αγώνα και την δράση και όχι από την φροντίδα για την σωτηρία της ψυχής και την επουράνια αμοιβή. Στους Έλληνες το αίσθημα της Χριστιανικής «αμαρτίας» δεν υπάρχει. Σαν αμαρτία θεωρούν την αστοχία, την ατέλεια, το λογικό λάθος, και γι’ αυτά τα πράγματα η (μεταφυσικού τύπου) τύψη είναι απαράδεκτη. Μία νέα προσπάθεια βασισμένη στη γνώση και στην εμπειρία θα ξεπεράσει και θα επανορθώσει το αμάρτημα και την μωρία, που την ακολουθεί σαν φυσικό αποτέλεσμα η τιμωρία.

          Στον Χριστιανισμό η «αμαρτία» έχει τον χαρακτήρα του εφιαλτικού, του ανεπανόρθωτου, της ψυχικής απώλειας, της συντριβής, εκτός και εάν η θεία χάρη βοηθήσει τον μετανοούντα (με την μεσολάβηση εξυπακούεται των αυτόκλητων μαυρορασοφορεμένων ενδιαμέσων, οι οποίοι και θα μεταφέρουν την θεία συγχώρεση στον μετανοούντα με το αζημίωτο βεβαίως).

          7) Η θεότητα στους Έλληνες γίνεται κατανοητή με τον Λόγο. Στον Χριστιανισμό η θεότητα δεν ελέγχεται από τον Λόγο. Ολόκληρη η δογματική και η μυστηριακή δομή του Χριστιανισμού είναι έξω από τον ορθό λόγο.

          (Πηγή εικόνας:enews-gr.blogspot.gr) 

          8) Η Ελληνική θεότητα δεν μεριμνά για την αθανασία της ψυχής των ανθρώπων. Οι ψυχές των νεκρών δεν είναι παρά θλιβερές σκιές που περιπλανώνται στον κάτω κόσμο. Ο Αχιλλέας μονολογεί: «Κάλλιο στη γης να ξενοδούλευα ξωμάχος, παρά ολωνών εδώ των άψυχων νεκρών ο ρήγας να’μαι» (Οδ. λ. 488-491). Η σκιά του Πάτροκλου δηλώνει πως μετά την ταφή δεν θα ξανάρθει ποτέ πίσω. Και ο Θέογνις λέει: «μέσα στην γη θα αναπαυθώ σαν μια άφωνη πέτρα». Και ο Ευριπίδης συμπληρώνει: «Κατθανών δε πας ανήρ, γη και σκιά, το μηδέν εις ουδέν ρέπει» (αποσπ. 536).

          Αντίθετα στον Χριστιανισμό η αθανασία της ψυχής αποτελεί βασική δοξασία. Οι νεκροί θα αναστηθούν και αυτό το εγγυάται ο ίδιος ο υιός του Θεού με την ανάστασή του.

          9) Η μεταθανάτια αμοιβή ή τιμωρία των ανθρώπων σε παράδεισο ή κόλαση είναι μία ιδέα που δεν βρίσκει απήχηση στους Έλληνες. Ακόμα και ο Πλάτων την ειρωνεύεται (Πολιτεία 363, 387). Στον Χριστιανισμό η ιδέα αυτή είναι βασικό δόγμα.

          10) Κανένα δόγμα ή υποχρεωτική παραδοχή δεν υπάρχει για να δεσμεύει τον αρχαίο Έλληνα.

          11) Ο Έλληνας πιστεύει ότι στην ηθική τελείωση μπορεί να φτάσει μόνος, με την βοήθεια του Λόγου και της σωστής Παιδείας. Ο Χριστιανός στηρίζεται στην θεία βοήθεια.

        (Πηγή εικόνας:www.real-greece.ru) 

          12) Η Ελληνική θρησκευτικότητα υπαγορεύει αγαθές σχέσεις με την ύλη και το σώμα.  Ο Χριστιανισμός με κάθε τρόπο υπογραμμίζει την αντίθεσή του σ’ αυτές, ειδικώτερα δε στις απολαύσεις της σάρκας, τις οποίες περιορίζει στο επίπεδο της τεκνοποιΐας.

          13) Οι Έλληνες με το να έχουν μία φυσιοκρατική ηθική και θρησκεία, υπήρξαν κι αυτοί φυσικοί και ανυπόκριτοι, ειλικρινείς και απροσποίητοι, σε αντίθεση με τους Χριστιανούς στους οποίους οι αντιφυσιοκρατικές επιταγές της θρησκείας τους υπέθαλψαν την υποκρισία και καταστάσεις φοβίας, ενοχής και άλλων παρόμοιων τέτοιων ψυχικών συμπλεγμάτων.

          14) Ο Χριστιανισμός μακαρίζει τους πτωχούς τω πνεύματι και αποτρέπει τον άνθρωπο από το να γευτεί τους καρπούς του δένδρου της γνώσης.

          Οι Έλληνες θαύμαζαν τους πεπαιδευμένους και τους σοφίαν και γνώσιν έχοντες.

          15) Στον Χριστιανισμό η αναντίρρητη υποταγή στο δόγμα και στην πίστη δεν άφησε κανένα περιθώριο στην ελεύθερη κριτική γνώμη.

          Οι Έλληνες μέσα από έναν φυσιοκρατικό πανθεϊσμό καταλήγουν τελικά ουσιαστικά στην φιλοσοφική αθεΐα.

(Τροποποιημένο απόσπασμα από το βιβλίο του Ιάσωνα Ευαγγέλου «Ποιος ήταν ο Γεσούχα;», εκδ. Βερέττας, Αθήνα 2009).

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1.Ο Χριστιανισμός υπήρξε έργο, δημιούργημα, επίτευγμα του Σαούλ (Παύλου), ο οποίος κατάφερε να μετατρέψει μία τοπική κοινωνικο-εθνικοαπελευθερωτική κίνηση με ηθικοθρησκευτικό μανδύα που δεν υπερέβαινε τα στενά πλαίσια του Ιουδαϊκού πληθυσμού, σε οικουμενικό θρησκευτικο-πολιτικό κίνημα με στόχο την κατάληψη της ρωμαϊκής εξουσίας, την απαγόρευση όλων των θρησκειών της ανεξίθρησκης αρχαίας κοινωνίας και την επιβολή ενός παραλλαγμένου Ιουδαϊσμού ως μοναδικής και αποκλειστικής θρησκείας στην απέραντη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα υλοποιούνταν το από αιώνων όραμα για παγκόσμια κυριαρχία.

Στρατηγικός στόχος του Παύλου ήταν η ρωμαϊκή αριστοκρατία. Ο Παύλος και οι περί αυτόν είχαν σωστά διαγνώσει τις αδυναμίες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και είχαν καταλάβει ότι εάν προσηλυτίζονταν τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, τα οποία στελέχωναν τα κέντρα λήψης αποφάσεων η αυτοκρατορία θα έπεφτε στα χέρια τους. Είναι μύθος ότι ο Χριστιανισμός στράφηκε και απευθύνθηκε στους φτωχούς, στους απόκληρους και στους κατατρεγμένους. Δεν τους έκλεισε βέβαια την πόρτα, αλλά όπως είπαμε, το κύριο μέλημά του ήταν άλλο. Τον μύθο αυτόν ανασκευάζει ο Εμμανουήλ Ροΐδης σ’ ένα άγνωστο δοκίμιό του με τίτλο «Οι Ρωμαίοι δούλοι και ο Χριστιανισμός» από την συλλογή «Πάρεργα» δημοσιευμένο το 1885. Σ’ αυτό ο Ροΐδης διακρίνει και περιγράφει τέσσερις τάξεις (πιο σωστά θα λέγαμε κοινωνικές διαστρωματώσεις) της βάσης της κοινωνικής πυραμίδας της εποχής εκείνης, και εξηγεί για ποιους λόγους οι χαμηλώτερες αυτές κοινωνικές ομάδες στην συντριπτική τους πλειοψηφία αντιστάθηκαν σθεναρά στον Χριστιανισμό.

2.Γενοκτονία, Εθνοκτονία, Ολοκαύτωμα είναι μικρές λέξεις για να περιγράψουν τον συστηματικό ΑΦΑΝΙΣΜΟ του Ελληνισμού από την θρησκεία της «αγάπης». Αντέχετε να μάθετε περισσότερα; Εάν ναι, πατήστε τους παρακάτω συνδέσμους:

http://www.ysee.gr/index.php?type=d&f=love&lid=l1a

http://www.ysee.gr/index.php?type=d&f=love&lid=l1b

Προς Επικούρειαν. Περί σάτιρας, Αριστοφάνη, και μηδενιστικών ιδεολογημάτων.

Η χωρίς όρια σάτιρα, την οποία ευαγγελίζεσθε, δηλαδή η διακωμώδηση των πάντων, όχι μόνον του κακού και του άσχημου, αλλά και του καλού και του αγαθού, απεκδύει την σάτιρα από το παιδαγωγικό της στοιχείο (βλ. το «Προς Επικούρειαν» άρθρο μου), την υποβιβάζει στο επίπεδο ενός κοινού αστείου, ενός καλαμπουριού, ενός ανέκδοτου. Ακόμη χειρότερα. Την οδηγεί στην άρνηση των πάντων, στον μηδενισμό. Και ο μηδενισμός δεν είναι μη θέση. Είναι θέση. Η οποία υπηρετεί και εξυπηρετεί την κάθε κυρίαρχη ιδεολογία. Για να γίνω πιο κατανοητός θα φέρω ένα τυχαίο παράδειγμα. Το Μολών Λαβέ π.χ. Τί μηνύματα στέλνει το Μολών Λαβέ; Μηνύματα αυταπάρνησης, αυτοθυσίας, ηρωϊσμού, μηνύματα αντίστασης στην τυραννία, μηνύματα υπεράσπισης μέχρις εσχάτων των ιδανικών της ελευθερίας, της δημοκρατίας, του ορθού λόγου, μήνυμα όπως να μαχόμαστε και να πέφτουμε όρθιοι γι’ αυτά που πιστεύουμε σαν σωστά, ακόμη κι όταν είμαστε πολύ λίγοι, ακόμη κι όταν είμαστε ένας. Εάν διακωμωδήσουμε με οποιονδήποτε τρόπο αυτά τα μηνύματα τότε τα ακυρώνουμε (εκτός εάν βρίσκουμε αστείο και χιουμοριστικό εμείς να κάνουμε καλαμπούρια και να γελάμε για κάποιους που έδωσαν την ζωή τους για ιδανικά) και στέλνουμε τα ακριβώς αντίθετα μηνύματα: της υποταγής και του ατομικισμού. Βούτυρο δηλαδή στο ψωμί των εξουσιαστών. Η κοινωνία χρειάζεται οράματα, ιδανικά, πρότυπα. Αλλοιώς είναι σαν ένα καράβι χωρίς πυξίδα, χωρίς τιμόνι, χωρίς καπετάνιο, χωρίς κουπιά, έρμαιο των κυμάτων (δηλαδή των διάφορων επιτήδειων) που το πηγαίνουν όπου θέλουν αυτοί. Τσιμπήσατε το τυράκι της «προοδευτικότητας» και δεν είδατε την φάκα. Γίνατε οι φορείς μιας ιδεολογίας, την οποία επιδέξια σας πλάσσαραν τα τσιράκια των χειραγωγών των μαζών, μιας ιδεολογίας η οποία οδηγεί στην πλήρη αποϊδεολογικοποίηση, στην ισοπέδωση των πάντων, στην διάλυση του κοινωνικού ιστού, ώστε αυτοί να μπορέσουν να κάνουν την δουλίτσα τους: να ελέγξουν την κοινωνία και να την πάνε εκεί όπου οι ίδιοι έχουν βάλει σαν στόχο.

          Οράματα, ιδανικά, πρότυπα. Και ας μυρίζουν αυτά ναφθαλίνη. Μην ξεχνάτε ότι η ναφθαλίνη είναι ευεργετική: προστατεύει τα ρούχα μας από τον σκώρο.

          Όσο για τον Αριστοφάνη παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Γιάννη Κορδάτου «Η Αρχαία Τραγωδία και Κωμωδία», εκδ. Μπουκουμάνη, Ε΄ έκδοση, 1974, σ. 258-259: «… Κύριος στόχος του στάθηκε το δημοκρατικό πολίτευμα και οι θεσμοί του, που σήκωσαν απερίγραπτες βρισιές και κοροϊδίες, χλευασμούς και κακογλωσσιές. Όπως και οι άλλοι, έτσι κι αυτός ανήκε στην ολιγαρχική παράταξη και στάθηκε όχι μόνο εχθρός του Περικλή, αλλά και φίλος των Σπαρτιατών στη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου. Αυτός είναι ο λόγος που έκανε το φιλειρηνιστή και προπαγάνδιζε στους Αθηναίους με τρόπο, βέβαια, την ηττοπάθεια…». Δηλαδή ο πράγματι ικανώτατος κωμωδιογράφος Αριστοφάνης, ο τόσο προβεβλημένος από την σημερινή κυρίαρχη ιδεολογία, όπως ο περίπου πατριάρχης της φιλοσοφίας Πλάτωνας, την ίδια ώρα που στην καλύτερη περίπτωση αγνοούνται ένας Επίκουρος ή ένας Ηράκλειτος, ήταν εχθρός του δημοκρατικού πολιτεύματος, ένας ολιγαρχικός, ένας φίλος των εχθρών της πατρίδας του, ένας δήθεν φιλειρηνιστής και ολίγον πεμπτοφαλαγγίτης. Κατά τα άλλα βέβαια η σάτιρά του ήταν καθολική και όχι μεθοδικά στοχευμένη. Αλήθεια πόσο αφελής μπορεί να είναι κανείς για να πιστεύει τέτοια πράγματα; Πόση άγνοια του κοινωνικού και ιστορικού γίγνεσθαι μπορεί να έχει για να καταπίνει αμάσητα τα όσα του σερβίρει το σύστημα;

Προς Επικούρειαν.

(Ανταπάντηση σε απάντηση της epicureasgarden.blogspot.gr  σε σχόλιο μου σχετικά με την ομοφυλοφιλία και το τελευταίο gay parade).

Σας ευχαριστώ για τις βιβλιογραφικές παραπομπές, αλλά το λήμμα μου είναι γνωστό. Δεν είναι η πρώτη φορά που εμφανίζονται τέτοιες θεωρίες. Στο παρελθόν είχαν χρησιμοποιηθεί για την υπεράσπιση κάποιων διαβόητων εγκληματιών, εγκαταλείφθησαν όμως σύντομα μπροστά στην αντίδραση της επιστημονικής κοινότητας. Σκεφθείτε όμως να επανέλθουν. Οι κάθε είδους κακοποιοί θα μπορούσαν να πουν: - Ξέρετε δεν φταίμε εμείς που είμαστε δολοφόνοι, βιαστές, ληστές κ.λ.π., αλλά φταίει το «γονίδιο του κακοποιού». Ή κάποιοι άλλοι θα μπορούσαν να πουν: - Δεν φταίμε εμείς για τα Νταχάου και τα Άουσβιτς, φταίει το «γονίδιο του Ναζισμού». Ομοίως για τον κακό μαθητή θα φταίει το «γονίδιο του κακού μαθητή», για τον/την άπιστο/η το «γονίδιο της απιστίας» και πάει λέγοντας. Αντιλαμβάνεσθε, φαντάζομαι, το τραγελαφικό της καταστάσεως.

          Θα σας στεναχωρήσω και πάλι, αλλά σαν γιατρός, υποχρεωμένος εκ των πραγμάτων διά βίου να διαβάζει όχι μόνον studies και papers, αλλά τόμους βιβλίων, και να μην χρησιμοποιεί σαν πηγή γνώσης μόνο το Διαδίκτυο, όπου ο καθένας μπορεί να γράψει ό,τι θέλει, σαν γιατρός μάχιμος στην πρώτη γραμμή για πάρα πολλά χρόνια σας διαβεβαιώ ότι εκτός από υποθέσεις και έωλες, αναπόδεικτες θεωρίες δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΔΕΔΟΜΕΝΟ, το οποίο να έχει περάσει την βάσανο της πειραματικής επιβεβαίωσης, της κριτικής θεώρησης, και όλων των άλλων κριτηρίων που ορίζει η κάθε επιστήμη, το οποίο θα μπορούσε να στηρίξει μία άποψη σαν κι αυτήν που υποστηρίζετε εσείς. Η ομοφυλοφιλία, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι μία ακραία σεξουαλική συμπεριφορά, μία παρέκκλιση από το φυσιολογικό, η οποία σ’ όλη την κλίμακα του ζωϊκού βασιλείου συναντάται μόνον στον άνθρωπο. Θα μου επιτρέψετε, λοιπόν, να αναπαράγω τα στερεότυπα τα οποία η ίδια η Φύση υποδεικνύει. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις που παρατηρούνται σ’ αυτήν, κι αυτές υπό ειδικές συνθήκες, κυρίως έλλειψη θηλυκών, επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

          Προσέξτε με. Δεν είμαι εναντίον των ομοφυλόφιλων. Ούτε είναι απολύτως κακό να είναι κανείς ομοφυλόφιλος. Οι ερωτικές επιλογές είναι ζήτημα προσωπικό του καθενός. Αυτό είναι ένα θέμα, κι άλλο θέμα είναι να προβάλλεται αυτή η συγκεκριμένη σεξουαλική συμπεριφορά με τέτοιο τρόπο και τέτοια μέσα και τεχνάσματα ώστε να επιβληθεί αμέτι-μωχαμέτι στο σύνολο της κοινωνίας, παρουσιάζοντας το μαύρο για άσπρο, το φυσιολογικό σαν ανώμαλο, και το μη-φυσιολογικό σαν φυσιολογικό. Μία προσπάθεια η οποία, δεν πρέπει να μας διαφεύγει, σιγοντάρεται από την κυρίαρχη ιδεολογία για τους δικούς της μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους στους οποίους δεν είναι ανάγκη να αναφερθώ εδώ. Στόχους τους οποίους έναν προς έναν σπεύδουν να υλοποιήσουν οι πολιτικοί της εκφραστές. Π.χ. ο Γάλλος Πρόεδρος με το ανοσιούργημα της υιοθεσίας, από ζευγάρια ομοφυλόφιλων, παιδιών, δηλαδή ανθρώπινων υπάρξεων οι οποίες δεν μπορούν να προβάλλουν αντιστάσεις και των οποίων τα δικαιώματα καταφανώς καταπατώνται. Αλλά είπαμε, το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι πώς θα γίνουμε πολλοί ή πολλές.

          Όσο για τους ασθενείς μου άδικα ανησυχείτε. Τους φροντίζω το ίδιο όλους ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, θρησκεία, και κάθε είδους πεποιθήσεις και συμπεριφορές.

          Επί τη ευκαιρία θα αναφερθώ σε ωρισμένα σημεία του άρθρου σας, αφήνοντας ασχολίαστα κάποια άλλα. Υπολογίζετε τον αριθμό των ομοφυλόφιλων στην Ελλάδα στο 1 εκατομμύριο, δηλαδή 10% (που το βρήκατε, αλήθεια, αυτό το στοιχείο;) των 10 εκατομμυρίων Ελλήνων, δηλαδή του συνόλου πληθυσμού, συμπεριλαμβανομένων των ηλικιωμένων, των μωρών, των νηπίων, των παιδιών! Καταπληκτικό! Είμαστε τελικά μία υπερσεξουαλική χώρα! Στην συνέχεια ανάγετε αυτό το 10% στο σύνολο του πληθυσμού της Γης και καταλήγετε στα 700 εκατομμύρια ομοφυλόφιλους ανά την υφήλιο (600 θα θέλατε μάλλον να γράψετε, γιατί ο πληθυσμός της Γης είναι 6 δις). Νομίζω ότι έχετε ξεπεράσει σε λογιστικές αλχημείες όλους τους υπουργούς οικονομικών από το ’74 μέχρι σήμερα. Τώρα εάν σας ενοχλούν και βρίσκετε εμετικούς τους κοινωνικούς αγώνες και τα συνθήματα που ακούγονται σ’ αυτούς, σας συνιστώ να πάρετε κάποιο αντιεμετικό.

          Όσο για το Μολών Φραπέ έχετε μπερδέψει την Σάτιρα με την Ύβρη. Η σάτιρα είναι επιθυμητή, αλλά όπως σ’ όλα τα πράγματα, υπάρχει ένα όριο. Όταν κανείς σατιρίζει ή νομίζει ότι σατιρίζει, ζώντας την ψευδαίσθηση του «προοδευτικού», ανθρώπους που έδωσαν την ζωή τους για να μπορούμε εμείς να πίνουμε ανενόχλητοι το φραπεδάκι μας, τότε δεν είναι σάτιρα, αλλά ηθική και νοητική σάτυρα. Εάν δεν το καταλαβαίνετε αυτό τότε… Το πιο εύκολο πράγμα θα ήταν να πω ότι λυπάμαι πολύ. Εγώ, όμως, θα προσπαθήσω να σας δώσω να καταλάβετε και να βγείτε από την πλάνη σας. Ας αρχίσουμε με τον ορισμό της σάτιρας. Σάτιρα είναι η αποτύπωση της πραγματικότητας με όρους γκροτέσκους*, δοσμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να μην προσβάλλεται η προσωπικότητα των σχολιαζομένων ούτε να αποϊδεολογοποιούνται πρόσωπα, καταστάσεις, γεγονότα. Το στοιχείο αυτό της γελοιογραφικής υπερβολής προκειμένου να τονιστεί το κακό και το άσχημο, βοηθάει τον κοινωνό της σάτιρας να έχει σαφέστερη αντίληψη για το σήμερα, ώστε να μπορέσει να προχωρήσει στο αύριο χωρίς τα λάθη του χθες. Συνεπώς η σάτιρα είναι ένα διακριτό όσο και επιθυμητό, για να μην πούμε αναγκαίο, στοιχείο του δημοκρατικού πολιτεύματος. Όμως ο χειρισμός του ισχυρού αυτού εργαλείου απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή και επιδεξιότητα. Υπάρχει μία λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην σάτιρα και στην ύβρη. Την οποία μπορεί κανείς εύκολα να περάσει εάν δεν έχει αίσθηση του μέτρου, εάν δεν έχει σταθερές και αξίες στην ζωή του.

          Στην περίπτωση του Μολών Φραπέ δεν τηρήσατε κανένα από τα παραπάνω κριτήρια και προϋποθέσεις. Συνεπώς έχετε υπερβεί την διαχωριστική γραμμή και ευρίσκεσθε στο πεδίο της ύβρης. Πιστεύω να καταλάβατε τώρα. Για να σας βοηθήσω ακόμη περισσότερο σας παραπέμπω σε παλαιότερη ανάρτησή μου με τίτλο: «Μία ευτυχισμένη ημέρα ενός ηλίθια ευτυχισμένου Εσπερίδη», και ως έναν βαθμό στο «Το μυστικό μιας αμαρτωλής».

* Το γκροτέσκο δεν κλίνεται, μου άρεσε όμως έτσι ελληνοποιημένο.