Προς Επικούρειαν.

(Ανταπάντηση σε απάντηση της epicureasgarden.blogspot.gr  σε σχόλιο μου σχετικά με την ομοφυλοφιλία και το τελευταίο gay parade).

Σας ευχαριστώ για τις βιβλιογραφικές παραπομπές, αλλά το λήμμα μου είναι γνωστό. Δεν είναι η πρώτη φορά που εμφανίζονται τέτοιες θεωρίες. Στο παρελθόν είχαν χρησιμοποιηθεί για την υπεράσπιση κάποιων διαβόητων εγκληματιών, εγκαταλείφθησαν όμως σύντομα μπροστά στην αντίδραση της επιστημονικής κοινότητας. Σκεφθείτε όμως να επανέλθουν. Οι κάθε είδους κακοποιοί θα μπορούσαν να πουν: - Ξέρετε δεν φταίμε εμείς που είμαστε δολοφόνοι, βιαστές, ληστές κ.λ.π., αλλά φταίει το «γονίδιο του κακοποιού». Ή κάποιοι άλλοι θα μπορούσαν να πουν: - Δεν φταίμε εμείς για τα Νταχάου και τα Άουσβιτς, φταίει το «γονίδιο του Ναζισμού». Ομοίως για τον κακό μαθητή θα φταίει το «γονίδιο του κακού μαθητή», για τον/την άπιστο/η το «γονίδιο της απιστίας» και πάει λέγοντας. Αντιλαμβάνεσθε, φαντάζομαι, το τραγελαφικό της καταστάσεως.

          Θα σας στεναχωρήσω και πάλι, αλλά σαν γιατρός, υποχρεωμένος εκ των πραγμάτων διά βίου να διαβάζει όχι μόνον studies και papers, αλλά τόμους βιβλίων, και να μην χρησιμοποιεί σαν πηγή γνώσης μόνο το Διαδίκτυο, όπου ο καθένας μπορεί να γράψει ό,τι θέλει, σαν γιατρός μάχιμος στην πρώτη γραμμή για πάρα πολλά χρόνια σας διαβεβαιώ ότι εκτός από υποθέσεις και έωλες, αναπόδεικτες θεωρίες δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΔΕΔΟΜΕΝΟ, το οποίο να έχει περάσει την βάσανο της πειραματικής επιβεβαίωσης, της κριτικής θεώρησης, και όλων των άλλων κριτηρίων που ορίζει η κάθε επιστήμη, το οποίο θα μπορούσε να στηρίξει μία άποψη σαν κι αυτήν που υποστηρίζετε εσείς. Η ομοφυλοφιλία, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι μία ακραία σεξουαλική συμπεριφορά, μία παρέκκλιση από το φυσιολογικό, η οποία σ’ όλη την κλίμακα του ζωϊκού βασιλείου συναντάται μόνον στον άνθρωπο. Θα μου επιτρέψετε, λοιπόν, να αναπαράγω τα στερεότυπα τα οποία η ίδια η Φύση υποδεικνύει. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις που παρατηρούνται σ’ αυτήν, κι αυτές υπό ειδικές συνθήκες, κυρίως έλλειψη θηλυκών, επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

          Προσέξτε με. Δεν είμαι εναντίον των ομοφυλόφιλων. Ούτε είναι απολύτως κακό να είναι κανείς ομοφυλόφιλος. Οι ερωτικές επιλογές είναι ζήτημα προσωπικό του καθενός. Αυτό είναι ένα θέμα, κι άλλο θέμα είναι να προβάλλεται αυτή η συγκεκριμένη σεξουαλική συμπεριφορά με τέτοιο τρόπο και τέτοια μέσα και τεχνάσματα ώστε να επιβληθεί αμέτι-μωχαμέτι στο σύνολο της κοινωνίας, παρουσιάζοντας το μαύρο για άσπρο, το φυσιολογικό σαν ανώμαλο, και το μη-φυσιολογικό σαν φυσιολογικό. Μία προσπάθεια η οποία, δεν πρέπει να μας διαφεύγει, σιγοντάρεται από την κυρίαρχη ιδεολογία για τους δικούς της μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους στους οποίους δεν είναι ανάγκη να αναφερθώ εδώ. Στόχους τους οποίους έναν προς έναν σπεύδουν να υλοποιήσουν οι πολιτικοί της εκφραστές. Π.χ. ο Γάλλος Πρόεδρος με το ανοσιούργημα της υιοθεσίας, από ζευγάρια ομοφυλόφιλων, παιδιών, δηλαδή ανθρώπινων υπάρξεων οι οποίες δεν μπορούν να προβάλλουν αντιστάσεις και των οποίων τα δικαιώματα καταφανώς καταπατώνται. Αλλά είπαμε, το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι πώς θα γίνουμε πολλοί ή πολλές.

          Όσο για τους ασθενείς μου άδικα ανησυχείτε. Τους φροντίζω το ίδιο όλους ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, θρησκεία, και κάθε είδους πεποιθήσεις και συμπεριφορές.

          Επί τη ευκαιρία θα αναφερθώ σε ωρισμένα σημεία του άρθρου σας, αφήνοντας ασχολίαστα κάποια άλλα. Υπολογίζετε τον αριθμό των ομοφυλόφιλων στην Ελλάδα στο 1 εκατομμύριο, δηλαδή 10% (που το βρήκατε, αλήθεια, αυτό το στοιχείο;) των 10 εκατομμυρίων Ελλήνων, δηλαδή του συνόλου πληθυσμού, συμπεριλαμβανομένων των ηλικιωμένων, των μωρών, των νηπίων, των παιδιών! Καταπληκτικό! Είμαστε τελικά μία υπερσεξουαλική χώρα! Στην συνέχεια ανάγετε αυτό το 10% στο σύνολο του πληθυσμού της Γης και καταλήγετε στα 700 εκατομμύρια ομοφυλόφιλους ανά την υφήλιο (600 θα θέλατε μάλλον να γράψετε, γιατί ο πληθυσμός της Γης είναι 6 δις). Νομίζω ότι έχετε ξεπεράσει σε λογιστικές αλχημείες όλους τους υπουργούς οικονομικών από το ’74 μέχρι σήμερα. Τώρα εάν σας ενοχλούν και βρίσκετε εμετικούς τους κοινωνικούς αγώνες και τα συνθήματα που ακούγονται σ’ αυτούς, σας συνιστώ να πάρετε κάποιο αντιεμετικό.

          Όσο για το Μολών Φραπέ έχετε μπερδέψει την Σάτιρα με την Ύβρη. Η σάτιρα είναι επιθυμητή, αλλά όπως σ’ όλα τα πράγματα, υπάρχει ένα όριο. Όταν κανείς σατιρίζει ή νομίζει ότι σατιρίζει, ζώντας την ψευδαίσθηση του «προοδευτικού», ανθρώπους που έδωσαν την ζωή τους για να μπορούμε εμείς να πίνουμε ανενόχλητοι το φραπεδάκι μας, τότε δεν είναι σάτιρα, αλλά ηθική και νοητική σάτυρα. Εάν δεν το καταλαβαίνετε αυτό τότε… Το πιο εύκολο πράγμα θα ήταν να πω ότι λυπάμαι πολύ. Εγώ, όμως, θα προσπαθήσω να σας δώσω να καταλάβετε και να βγείτε από την πλάνη σας. Ας αρχίσουμε με τον ορισμό της σάτιρας. Σάτιρα είναι η αποτύπωση της πραγματικότητας με όρους γκροτέσκους*, δοσμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να μην προσβάλλεται η προσωπικότητα των σχολιαζομένων ούτε να αποϊδεολογοποιούνται πρόσωπα, καταστάσεις, γεγονότα. Το στοιχείο αυτό της γελοιογραφικής υπερβολής προκειμένου να τονιστεί το κακό και το άσχημο, βοηθάει τον κοινωνό της σάτιρας να έχει σαφέστερη αντίληψη για το σήμερα, ώστε να μπορέσει να προχωρήσει στο αύριο χωρίς τα λάθη του χθες. Συνεπώς η σάτιρα είναι ένα διακριτό όσο και επιθυμητό, για να μην πούμε αναγκαίο, στοιχείο του δημοκρατικού πολιτεύματος. Όμως ο χειρισμός του ισχυρού αυτού εργαλείου απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή και επιδεξιότητα. Υπάρχει μία λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην σάτιρα και στην ύβρη. Την οποία μπορεί κανείς εύκολα να περάσει εάν δεν έχει αίσθηση του μέτρου, εάν δεν έχει σταθερές και αξίες στην ζωή του.

          Στην περίπτωση του Μολών Φραπέ δεν τηρήσατε κανένα από τα παραπάνω κριτήρια και προϋποθέσεις. Συνεπώς έχετε υπερβεί την διαχωριστική γραμμή και ευρίσκεσθε στο πεδίο της ύβρης. Πιστεύω να καταλάβατε τώρα. Για να σας βοηθήσω ακόμη περισσότερο σας παραπέμπω σε παλαιότερη ανάρτησή μου με τίτλο: «Μία ευτυχισμένη ημέρα ενός ηλίθια ευτυχισμένου Εσπερίδη», και ως έναν βαθμό στο «Το μυστικό μιας αμαρτωλής».

* Το γκροτέσκο δεν κλίνεται, μου άρεσε όμως έτσι ελληνοποιημένο.