Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Εδώ δεν υπάρχει κράτος!

«Εδώ δεν υπάρχει κράτος! Υπάρχει μόνον μία ιεραρχία πολιτικών, ο ένας χειρότερος από τον άλλον. Μοναδική τους έννοια, η κατάκτηση της εξουσίας.
         Σε ολόκληρη την χώρα οι άνθρωποι έχουν παραλύσει από την αβεβαιότητα και τον φόβο, οι επιχειρηματίες δεν επενδύουν, οι καταστηματάρχες δεν αποθηκεύουν προμήθειες.
  … Η δημόσια διοίκηση είναι υπερβολικά εκτεταμένη (σαν αποτέλεσμα ενός κύματος ασταμάτητων ρουσφετιών). Οι χαμηλοί μισθοί προσαυξάνονται βάσει ενός συστήματος επιδομάτων (μερικοί δημόσιοι υπάλληλοι αμείβονται μέχρι και τέσσερις φορές πάνω από τον βασικό μισθό τους χάρις σ’ αυτά τα επιδόματα).
        Η δημόσια διοίκηση δεν είναι σε θέση να προβεί ούτε στην είσπραξη φόρων, ή στην επισκευή δρόμων.
         Η Ελληνική κυβέρνηση δεν έχει άλλη πολιτική εκτός από το να εκλιπαρεί για ξένη βοήθεια … Στόχος της είναι να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια για την διαιώνιση των προνομίων μιας μικρής κλίκας που έχει την έδρα της στην πλατεία Κολωνακίου…».
       Απόσπασμα από την αναφορά του Paul A. Porter, απεσταλμένου του προέδρου Τρούμαν στην Ελλάδα το 1947, προκειμένου να διαπιστώσει ιδίοις όμμασιν την κατάσταση που επικρατούσε στην χώρα, και να ενημερώσει σχετικά τον Αμερικανό Πρόεδρο.
            Και συνεχίζει ο Paul Porter:
  «Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας. Μέλη αυτής της κλίκας επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο το φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί με αληθινά σκανδαλώδη τρόπο. Αντιτίθενται στον έλεγχο συναλλάγματος, γιατί αυτό θα τους εμποδίσει να εξάγουν τα κέρδη τους στις τράπεζες του Καΐρου και της Αργεντινής. Δεν διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στην δική τους χώρα για να βοηθήσουν στην αναστήλωση της εθνικής οικονομίας…».
   
ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΣΧΟΛΙΑ;; ΦΤΟΥ ΜΑΣ, ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΦΤΟΥ ΜΑΣ!!!

ΠΗΓΗ:
Ο Κήπος του Επίκουρου, τεύχ. 26, σ. 77, εκδ. 
Βερέττα, Ρόδος, 2013.

Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

Σκατά τα εκάμαμεν. Πυρ εξώτερον ή πυρ αείζωον;

Ένα κοριτσάκι 13 ετών, από την Σερβία, ένα  αγγελούδι, που δεν πρόλαβε να ανοίξει τα φτερά του, πέθανε, λέει, από αναθυμιάσεις μαγκαλιού, που είχε ανάψει η άνεργη μητέρα του, για να ζεσταθούν από το ψωφόκρυο, που η υγρασία  της Θεσσαλονίκης το κάνει πιο ψωφόκρυο. Σαν το κοριτσάκι του παραμυθιού με τα σπίρτα.
Τι σκατά κοινωνία κάναμε; Άνεργοι, άστεγοι, άνθρωποι που πεινούν, άνθρωποι που τους πετούν από τα σπίτια τους, άνθρωποι που ψάχνουν τα σκουπίδια, νύχτα, για να σώσουν τα τελευταία γραμμάρια αξιοπρέπειας που τους έχει απομείνει, άνθρωποι που σου ζητούν δανεικά για να ταΐσουν την οικογένειά τους, άνθρωποι που σου ζητούν δανεικά για να θάψουν κάποιον δικό τους, άνθρωποι, άνθρωποι, άνθρωποι ποντίκια.
ΟΤΑΝ, ΜΩΡΕ, ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΥΟ, ΤΟΤΕ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΟΛΗ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ. ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΕΙΝΑΕΙ, ΤΟΤΕ ΠΕΙΝΑΕΙ ΟΛΗ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ. ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕΝΕΙ ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΟΣ, ΤΟΤΕ ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΗ ΜΕΝΕΙ ΟΛΗ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ. Αναλφάβητοι και οι σοφοί που ασχολούνται τέτοιους καιρούς με το πόσοι άγγελοι χωράνε στο κεφάλι μιας καρφίτσας.
Τι σκατά κοινωνία κάναμε; Εμείς το ανώτερο, το πλέον νοήμον είδος σ’ αυτόν τον πλανήτη δεν μπορέσαμε να φτιάξουμε μια κοινωνία ανθρώπινη. Δεν μπορέσαμε ούτε κι αυτά τα μυρμήγκια κι αυτές τις μέλισσες να μιμηθούμε. Και τι ζητάμε; Ζητάμε παράλογα πράγματα και υπερβολές; Ζητάμε να μην υπάρχει άνθρωπος χωρίς δουλειά στην γη, να μην υπάρχει άνθρωπος που να πεινάει, να μην υπάρχει άνθρωπος που να μην ξέρει ανάγνωση και  γραφή, να μην υπάρχει άνθρωπος που να μην μπορεί να βρει την υγειά του όταν τύχει και αρρωστήσει.
Κέρδη, αριθμοί, πρωτογενή πλεονάσματα(;;) όλα βουτηγμένα στα δάκρυα και στο αίμα, ακόμη κι όταν πεθαίνουμε αναίμακτα, όπως το κοριτσάκι από την Σερβία. Αναρωτιέται κανείς εάν κάποια άλλα νοήμονα πλάσματα σ’ άλλον πλανήτη μπόρεσαν να οργανώσουν τις ζωές τους και να κτίσουν κοινωνίες πιο σωστές και πιο δίκαιες από την δικιά μας. Να τα κατάφεραν άραγε; Και πώς; Αιμοβορώτερον και αγριώτερον όλων των θηρίων ο άνθρωπος. Ακόμη και τα άγρια ζώα σκοτώνουν τα θηράματά τους τόσο όσο για να χορτάσουν την πείνα τους. Όχι παραπάνω. Ακόμη και οι «άγριοι» των πρωτόγονων φυλών, ζητούσαν συγχώρεση από το ζώο που θα σκότωναν για να θρέψουν τους εαυτούς τους και τους δικούς τους ανθρώπους. Μήπως μας αξίζει να εξαφανιστούμε σαν είδος απ’ αυτόν τον πλανήτη; Μήπως είχε δίκιο τελικά ο συνομιλητής του Einstein, όπως γράφει ο ίδιος στο άρθρο του «Γιατί σοσιαλισμός;», ο οποίος ρώτησε τον μεγάλο αυτόν επιστήμονα και άνθρωπο «Μα γιατί φοβόσαστε τόσο πολύ την εξαφάνιση του ανθρώπινου γένους;». Μήπως είμαστε άξιοι της μοίρας μας; Ή μήπως πρέπει επιτέλους να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας, και να στείλουμε στο πυρ το εξώτερο, στην γέενναν του πυρός όλους αυτούς που ζουν από τον ιδρώτα μας και όλος ο υπόλοιπος πλανήτης ζαίνει; Πυρ αείζωον, όπως είπε και ο θεϊκός Ηράκλειτος. Πυρ αείζωον, όμως, όχι φυσικό, αλλά κοινωνικό. Για μια κοινωνία αείποτε ανθρώπινη. Άει σιχτίρ αποβράσματα της κολάσεως.

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

Γιατί σοσιαλισμός; (Why socialism?)



«Ας εξετάσουμε πρώτα απ' όλα το ζήτημα αυτό από την άποψη της επιστημονικής γνώσης. Μπορεί να φανεί ότι δεν υπάρχουν ουσιαστικές μεθοδολογικές διαφορές ανάμεσα στην αστρονομία και στην οικονομία: οι επιστήμονες και στους δύο τομείς προσπαθούν να ανακαλύ­ψουν τους νόμους, που έχουν γενική εφαρμογή σε ορισμένες ομάδες φαινομένων, για να κά­νουν την αμοιβαία σχέση των φαινομένων αυτών όσο γίνεται πιο κατανοητή. Αλλά τέτοιες με­θοδολογικές διαφορές υπάρχουν στην πραγματικότητα. Η ανακάλυψη των γενικών νόμων στον τομέα της οικονομίας είναι δυσκολότερη γιατί τα υπό παρατήρηση οικονομικά φαινόμε­να, επηρεάζονται συχνά από πολλούς παράγοντες, που είναι πάρα πολύ δύσκολο να εκτιμη­θούν ξεχωριστά. Εκτός από αυτό, η πείρα που συγκεντρώθηκε από την αρχή της λεγόμενης πολιτισμένης περιόδου της ανθρώπινης ιστορίας, υποβάλλονταν και υποβάλλεται, ως γνω­στόν, σε σοβαρές επιδράσεις και περιορισμούς όχι μόνον οικονομικού χαρακτήρα. Για παρά­δειγμα, οι περισσότερες μεγάλες δυνάμεις στην ιστορία οφείλουν την ύπαρξη τους στις κατα­κτήσεις. Οι λαοί κατακτητές εδραιώνονταν νομικά και οικονομικά ως προνομιούχα τάξη στην κατακτημένη χώρα... Πουθενά δεν έχει ξεπεραστεί πραγματικά εκείνο που ο Βέμπλεν απο­καλεί «ληστρική φάση» ανάπτυξης της ανθρωπότητας. Ορισμένα οικονομικά γεγονότα, που παρατηρούμε, αφορούν την φάση αυτή και μάλιστα οι νόμοι, που μπορούμε να εξάγουμε από αυτά, δεν είναι εφαρμόσιμοι σε καμιά άλλη φάση. Δεδομένου ότι ο πραγματικός σκοπός του σοσιαλισμού είναι ακριβώς να ξεπεράσει την «ληστρική φάση» στην ανάπτυξη της ανθρωπότη­τας και να προχωρήσει προς τα εμπρός, η οικονομική επιστήμη στην σημερινή κατάστασή της μπορεί να ρίξει μόνο ένα πολύ ασήμαντο φως στην σοσιαλιστική κοινωνία του μέλλοντος.
Δεύτερο, ο σκοπός του σοσιαλισμού είναι κοινωνικο-ηθικός. Η επιστήμη δεν μπορεί να δη­μιουργεί σκοπούς και είναι ακόμη λιγότερο ικανή να τους εμφυσήσει στους ανθρώπους. Το μέγιστο που μπορεί να κάνει η επιστήμη είναι να προσφέρει τα μέσα για την επίτευξη ορισμέ­νων σκοπών. Αλλά αυτοί καθαυτοί οι σκοποί επιτυγχάνονται από προσωπικότητες με υψηλά ηθικά ιδανικά και, αν οι σκοποί αυτοί δεν είναι θνησιγενείς αλλά βιώσιμοι και ισχυροί, τους υπo­στηρίζουν και τους αναπτύσσουν πολλοί άνθρωποι, που καθορίζουν εν μέρει υποσυνείδητα την αργή εξέλιξη της κοινωνίας.
Λόγω των αιτίων αυτών οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί και να μην υπερεκτιμούμε την επιστήμη και τις επιστημονικές μεθόδους, όταν η υπόθεση αφορά ανθρώπινα προβλήματα. Δεν πρέπει επίσης να σκεφτόμαστε ότι μόνον οι ειδικοί έχουν το δικαίωμα να διατυπώνουν την γνώμη τους για τα ζητήματα οργάνωσης της κοινωνίας.
Τελευταία ακούγονται πάρα πολλές φωνές ότι η ανθρώπινη κοινωνία περνάει κρίση, ότι η σταθερότητά της έχει κλονιστεί σοβαρά. Η κατάσταση αυτή χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι τα άτομα αδιαφορούν ή ακόμα και εχθρεύονται τις μικρές ή μεγάλες ομάδες όπου ανή­κουν. Για να δείξω τι εννοώ, επιτρέψτε να επικαλεστώ την προσωπική μου πείρα. Πρόσφατα, συζητώντας με έναν έξυπνο και αξιόπιστο άνθρωπο για την απειλή πολέμου που, κατά τη γνώμη μου, θα αποτελούσε σοβαρό κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξη της ανθρωπότητας, διαπί­στωσα ότι μόνο μια υπερεθνική οργάνωση μπορεί να μας προφυλάξει από τον κίνδυνο αυτό. Σχετικά με αυτό ο συνομιλητής μου, μου είπε πολύ ήρεμα και ψυχρά: «Μα γιατί φοβόσαστε τόσο την εξαφάνιση της ανθρώπινης φυλής;».
Είμαι βέβαιος ότι μόλις έναν αιώνα πριν, κανείς δεν θα έκανε παρόμοια παρατήρηση με τό­ση ευκολία. Πρόκειται για δήλωση ανθρώπου που μάταια προσπαθούσε να βρει ισορροπία μέ­σα του και έχασε πρακτικά την ελπίδα για επιτυχία. Ποια όμως είναι η αιτία; Υπάρχει διέξοδος;
Ο άνθρωπος είναι ταυτόχρονα προσωπικότητα και κοινωνικό ον. Ως προσωπικότητα πρo­σπαθεί να προστατεύσει την δική του ύπαρξη και την ύπαρξη των οικείων του, να ικανοποιήσει τις προσωπικές τους επιθυμίες και να αναπτύξει τις ικανότητές του. Σαν κοινωνικό ον επιδιώ­κει να κερδίσει την αναγνώριση και την αγάπη των άλλων ανθρώπων, να συμμεριστεί τις χαρές τους, να τους παρηγορήσει στην λύπη, να καλυτερέψει τους όρους ζωής τους. Μόνο η ύπαρξη αυτών των διαφόρων, συχνά αντιφατικών επιδιώξεων καθορίζει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του ανθρώπου και από τους ιδιόμορφους συνδυασμούς τους εξαρτάται ο βαθμός που το άτομο μπορεί να πετύχει την εσωτερική ισορροπία και να συμβάλει στην ευημερία της κοινωνίας. Εί­ναι εντελώς δυνατό η σχετική δύναμη των δυο αυτών επιδιώξεων να είναι βασικά προσδιορι­σμένη από την κληρονομικότητα. Αλλά η προσωπικότητα διαμορφώνεται οριστικά στο περι­βάλλον, όπου ο άνθρωπος βρίσκεται στην διαδικασία της ανάπτυξής του, από την διάρθρωση της κοινωνίας όπου μεγαλώνει, από τις παραδόσεις της κοινωνίας αυτής, από το πώς εκτιμά τους διάφορους τύπους συμπεριφοράς. Η αφηρημένη έννοια «κοινωνία» σημαίνει για το ατo­μικό ανθρώπινο ον το σύνολο των άμεσων και έμμεσων αμοιβαίων σχέσεων με τους σύγχρο­νούς του και με όλες τις προηγούμενες γενεές. Το άτομο είναι σε θέση να σκέπτεται, να νοι­ώθει, να προσπαθεί να εργαστεί αυτοτελώς, αλλά εξαρτάται τόσο πολύ από την κοινωνία στην φυσική, διανοητική και συναισθηματική ύπαρξή του, που είναι αδύνατο να σκέπτεται γι' αυτήν ή να την κατανοεί εκτός των πλαισίων της κοινωνίας. Η «κοινωνία» αυτή εξασφαλίζει στον άν­θρωπο τροφή, ενδυμασία, κατοικία, εργαλεία εργασίας, τον προικίζει με γλώσσα, με τις μορ­φές και το βασικό περιεχόμενο των σκέψεων. Η ζωή του είναι δυνατή χάρη στην εργασία και στα επιτεύγματα πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων στο παρελθόν και στο παρόν, όλων εκεί­νων που κρύβονται πίσω από την μικρή λέξη «κοινωνία» ...
0 άνθρωπος κατά την γέννησή του χάρη στην κληρονομικότητα αποκτά βιολογική σύστα­ση, που πρέπει να την θεωρούμε καθορισμένη και αμετάβλητη, η οποία περιλαμβάνει φυσικές επιδιώξεις που είναι χαρακτηριστικές για τα ανθρώπινα όντα. (Όπως αναφέραμε παραπάνω, η βιολογική φύση του ανθρώπου δεν μπορεί να αλλάξει για πρακτικούς λόγους). Εκτός από αυ­τό, στην διάρκεια της ζωής του αποκτά πολιτιστική ψυχοσύνθεση, που την παίρνει από την κοι­νωνία μέσω της επικοινωνίας και με πολλά άλλα είδη επίδρασης... Η κοινωνική συμπεριφορά των ανθρώπινων υπάρξεων μπορεί να διαφέρει πολύ ανάλογα με τα επικρατούντα πολιτιστικά πρότυπα και τύπους οργάνωσης που κυριαρχούν στην κοινωνία. Σε αυτό ακριβώς βασίζουν τις ελπίδες όσοι επιδιώκουν να καλυτερέψουν την τύχη του ανθρώπου: οι άνθρωποι δεν είναι κα­ταδικασμένοι λόγω της βιολογικής τους ψυχοσύνθεσης να αλληλοεξοντώνονται ή να παραδί­δονται στο έλεος της σκληρής και αναπόφευκτης μοίρας.
Αν αναρωτηθούμε πώς πρέπει να αλλάξουμε την διάρθρωση της κοινωνίας και του πολιτι­σμού της για να γίνει πιο ευνοϊκή η ανθρώπινη ζωή, πρέπει να θυμόμαστε ότι πάντα υπάρ­χουν ορισμένες συνθήκες που δεν μπορούμε να τις αλλάξουμε. Πολύ περισσότερο, οι τεχνo­λογικές και δημογραφικές διαδικασίες μερικών τελευταίων αιώνων δημιούργησαν συνθήκες που είναι επίσης αμετάβλητες. Στις περιοχές με μόνιμο και πυκνό πληθυσμό η παραγωγή των αναγκαίων για την ζωή αγαθών προϋποθέτει υποχρεωτικά τον καταμερισμό της εργασίας και μια μεγάλη συγκέντρωση παραγωγικού μηχανισμού. Η εποχή που τα άτομα ή συγκριτικά μι­κρές ομάδες μπορούσαν να έχουν πλήρη επάρκεια, η οποία όταν κοιτάμε στα περασμένα μας φαίνεται τόσο ειδυλλιακή, έφυγε μια για πάντα. Θα είναι απλώς μια μικρή υπερβολή αν πούμε ότι από την άποψη της παραγωγής και κατανάλωσης η ανθρωπότητα αποτελεί σήμερα κιόλας μια παγκόσμια κοινότητα.
Τώρα μπορώ να προσδιορίσω σύντομα την ουσία της σημερινής κρίσης. Πρόκειται για την στάση του ατόμου απέναντι στην κοινωνία. Το άτομο συνειδητοποιεί σε μεγαλύτερο βαθμό παρά ποτέ άλλοτε την εξάρτησή του από την κοινωνία. Όμως δεν εκλαμβάνει την εξάρτηση αυτή ως θετικό φαινόμενο, ως οργανική σχέση, ως προστατευτική δύναμη, αλλά μάλλον ως απειλή κατά των φυσικών του δικαιωμάτων ή ακόμα και κατά της οικονομικής του ύπαρξης. Πολύ περισσότερο, η θέση του στην κοινωνία είναι τέτοια που οι εγωιστικές επιδιώξεις του αυξάνουν συνεχώς, ενώ οι κοινωνικές, πιο αδύνατες από την φύση τους επιδιώξεις του, όλο και πιο πολύ καταρρέουν. Όλοι οι άνθρωποι ανεξάρτητα από την θέση τους στην κοινωνία υποφέ­ρουν από την διαδικασία αυτή. Αιχμάλωτοι του εγωισμού τους, χωρίς οι ίδιοι να το αντιλαμβάνo­νrαι, νοιώθουν ανυπεράσπιστοι, μοναχικοί, στερημένοι από την ικανότητα, με αφέλεια, απλά και απερίσκεπτα, να χαίρονται την ζωή. 0 άνθρωπος μπορεί να βρει νόημα στην ζωή - που είναι τόσο σύντομη και γεμάτη κινδύνους - μόνο αφιερώνοντας τον εαυτό του στην κοινωνία.
Η οικονομική αναρχία της καπιταλιστικής κοινωνίας, όπως υπάρχει σήμερα, είναι κατά την γνώμη μου η πραγματική πηγή του κακού. Βλέπουμε μια τεράστια μάζα παραγωγών που πα­σχίζουν ακατάπαυστα να αφαιρέσουν ο ένας από τον άλλο τους καρπούς της συλλογικής εργασίας τους - όχι με την βία, αλλά σύμφωνα με τους νόμιμα καθιερωμένους κανόνες. Από την άποψη αυτή είναι σημαντικό ότι τα μέσα παραγωγής, δηλαδή όλες οι παραγωγικές δυνάμεις, απαραίτητες για την παραγωγή καταναλωτικών εμπορευμάτων, καθώς και οι ολοένα νέες επενδύσεις μπορούν να είναι νόμιμες, και κατά το μεγαλύτερο μέρος αποτελούν ατομική ιδιοκτησία ξεχωριστών προσώπων.
Για απλοποίηση θα αποκαλώ στην συνέχεια «εργάτες» όσους δεν ανήκουν στους ιδιοκτήτες μέσων παραγωγής, αν και αυτό δεν αντιστοιχεί πλήρως στην συνηθισμένη χρήση του όρου αυτού. 0 ιδιοκτήτης μέσων παραγωγής είναι σε θέση να αποκτά εργατική δύναμη. Χρησιμοποιώντας τα μέσα παραγωγής, ο εργάτης παράγει νέα εμπορεύματα που γίνονται ιδιοκτησία του καπιταλιστή. Εδώ έχει ακριβώς σημασία η συσχέτιση της πραγματικής αξίας αυτού που ο εργάτης παράγει και εκείνου που του πληρώνουν. Όσο καιρό η σύμβαση εργασίας είναι «ελεύθερη», αυτό που παίρνει ο εργάτης δεν καθορίζεται από την πραγματική αξία των παραγόμενων από αυτόν εμπορευμάτων, αλλά από τις ελάχιστες ανάγκες του και την προσφορά και ζήτηση εργατικής δύναμης από τους καπιταλιστές. Έχει σημασία να καταλάβουμε ότι ακόμη και στην θεωρία η αμοιβή του εργάτη δεν καθορίζεται από την αξία αυτού που έχει παράγει.
Βρισκόμαστε μπροστά στην τάση του ιδιωτικού κεφαλαίου προς την όλο και μεγαλύτερη συγκέντρωση. Εν μέρει λόγω του ανταγωνισμού των καπιταλιστών, εν μέρει γιατί η ανάπτυξη της τεχνολογίας και ο αυξανόμενος καταμερισμός της εργασίας ενθαρρύνουν τον σχηματισμό μεγαλύτερων παραγωγικών μονάδων σε βάρος των μικρών. Αποτέλεσμα της ανάπτυξης αυτής είναι η ολιγαρχία του ιδιωτικού κεφαλαίου, η κολοσσιαία εξουσία του οποίου δεν μπορεί να ελέγχεται αποτελεσματικά ακόμη και σε μια δημοκρατική κοινωνία. Αυτό συμβαίνει, γιατί τα μέλη των νομοθετικών οργάνων εκλέγονται από τα πολιτικά κόμματα, τα οποία χρηματοδοτούνται και επηρεάζονται βασικά από τους ιδιώτες επιχειρηματίες, που επιδιώκουν για πρακτικούς σκοπούς να απομακρύνουν το εκλογικό σώμα από τους νομοθέτες. Σαν αποτέλεσμα οι αντιπρόσωποι του λαού δεν υπερασπίζονται αποτελεσματικά τα συμφέροντα των μη προνομιούχων ομάδων του πληθυσμού. Πολύ περισσότερο, στις υπάρχουσες συνθήκες οι ιδιώτες επιχειρηματίες ελέγχουν αναπόφευκτα τις κύριες πηγές πληροφόρησης (τύπο, ραδιόφωνο, εκπαίδευση). Για τον λόγο αυτό, ο απλός πολίτης είναι πολύ δύσκολο και στις περισσότερες περιπτώσεις απλώς αδύνατο να καταλήξει σε αντικειμενικά συμπεράσματα και να ασκεί με εξυπνάδα τα πολιτικά του δικαιώματα.
Η κατάσταση που επικρατεί στην οικονομία, βασιζόμενη στην καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία, χαρακτηρίζεται επομένως από δυο κύριες αρχές: πρώτο, τα μέσα παραγωγής (κεφάλαιο), αποτελούν ατομική ιδιοκτησία και οι ιδιοκτήτες τα διαχειρίζονται κατά την κρίση τους. Δεύτερο, η σύμβαση εργασίας είναι ελεύθερη. Φυσικά από την άποψη αυτή δεν υπάρχει καθαρή καπιταλιστική κοινωνία.
Πρέπει ιδιαίτερα να σημειώσουμε ότι οι εργάτες, χάρη στην μακροχρόνια και έντονη πολιτική πάλη σημείωσαν επιτυχίες εξασφαλίζοντας σε ορισμένες κατηγορίες εργατών «βελτιωμένη» μορφή ελεύθερης σύμβασης εργασίας. Αλλά η σημερινή οικονομία στο σύνολό της διαφέρει κατά πολύ από τον «καθαρό» καπιταλισμό.
Η παραγωγή πραγματοποιείται για χάρη του κέρδους και όχι για το όφελος, αλλά δεν υπάρχει εγγύηση ότι όλοι, όσοι θέλουν και μπορούν να εργαστούν, θα μπορέσουν σίγουρα να βρουν δουλειά. Σχεδόν πάντα υπάρχει στρατιά ανέργων. 0 εργάτης φοβάται συνεχώς να μη χάσει την δουλειά του. Επειδή οι άνεργοι και οι χαμηλόμισθοι εργάτες δεν αποτελούν προσο­δοφόρα αγορά, η παραγωγή καταναλωτικών εμπορευμάτων είναι περιορισμένη με αποτέλε­σμα να υπάρχουν σοβαρές δυσκολίες. Η τεχνική πρόοδος οδηγεί συχνά στην αύξηση της ανεργίας και όχι στην ελάφρυνση από τα βάρη της εργασίας. 0 προσανατολισμός στο κέρδος σε συνδυασμό με τον ανταγωνισμό των καπιταλιστών είναι η αιτία της αστάθειας στην συσσώ­ρευση και στην χρησιμοποίηση του κεφαλαίου, πράγμα που οδηγεί σε όλο και πιο σοβαρές κα­ταστάσεις ύφεσης. 0 απεριόριστος ανταγωνισμός οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερη σπατάλη εργασίας και έτσι παραμορφώνει την κοινωνική συνείδηση των ανθρώπων, όπως ανέφερα πιο πάνω.
Θεωρώ την παραμόρφωση αυτή των προσωπικοτήτων το μεγαλύτερο κακό του καπιταλι­σμού. Ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα πάσχει από αυτό το κακό. Το υπέρμετρο αίσθημα του ανταγωνισμού εμφυτεύεται στους φοιτητές, που τους μαθαίνουν να θέτουν υπεράνω όλων την επιτυχία, ως προετοιμασία για την μελλοντική καριέρα.
Είμαι πεπεισμένος ότι μόνο ένας δρόμος υπάρχει για να μπει τέλος σε όλο αυτό το κακό, δη­λαδή την δημιουργία της σοσιαλιστικής οικονομίας με το αντίστοιχο σε αυτήν σύστημα παιδείας, προσανατολισμένης σε κοινωνικούς σκοπούς. Σε μια τέτοια οικονομία η κοινωνία κατέχει τα μέσα παραγωγής και τα διαχειρίζεται με βάση τον σχεδιασμό. Η σχεδιασμένη οικονομία πρo­σαρμόζει την παραγωγή στις ανάγκες της κοινωνίας, κατανέμει την εργασία στους ικανούς για εργασία και εγγυάται τα μέσα προς το ζην για κάθε άνδρα, γυναίκα και παιδί. Αντί για την εξύμνηση της εξουσίας και της επιτυχίας, όπως γίνεται στην σημερινή μας κοινωνία, η παιδεία, που συμπληρώνεται με την ανάπτυξη των εσωτερικών ικανοτήτων της προσωπικότητας, θα αποβλέπει στην ανάπτυξη της συναίσθησης της ευθύνης για τους άλλους ανθρώ­πους.
Ωστόσο, πρέπει να θυμόμαστε ότι η σχεδιασμένη οικονομία δεν σημαίνει ακόμα σοσιαλι­σμό. Η σχεδιασμένη οικονομία αυτή καθεαυτή μπορεί να συνοδεύεται από την πλήρη υπo­δούλωση της προσωπικότητας. Η επίτευξη του σοσιαλισμού απαιτεί την επίλυση ορισμένων εξαιρετικά δύσκολων κοινωνικοπολιτικών προβλημάτων. Πώς, λόγου χάρη, παίρνοντας υπό­ψη το βάθεμα της συγκέντρωσης της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, θα αποτραπεί η με­τατροπή της γραφειοκρατίας σε δύναμη που κατέχει την πλήρη εξουσία. Πώς θα προστατευ­τούν τα δικαιώματα του ατόμου και ταυτόχρονα να υπάρχει εγγύηση ενός δημοκρατικού αντί­βαρου στην εξουσία της γραφειοκρατίας. Οι σκοποί και τα προβλήματα του σοσιαλισμού δεν είναι τόσο απλά και η σαφής κατανόησή τους έχει μέγιστη σημασία στον μεταβατικό μας αιώ­να. Δεδομένου ότι στις σημερινές συνθήκες η ελεύθερη, ανεμπόδιστη συζήτηση των πρo­βλημάτων αυτών βρίσκεται πρακτικά υπό απαγόρευση, νομίζω ότι η έκδοση του περιοδικού αυτού («Μάνθλι Ριβιού») θα προσφέρει στην κοινωνία μεγάλη υπηρεσία.­»



          Από το άρθρο «Γιατί σοσιαλισμός;» («Why Socialism?»), το οποίο έγραψε ο Albert Einstein το 1949, εν μέσω κλίματος γενικευμένης αντικομμουνιστικής υστερίας, και το οποίο δημοσιεύθηκε στο 1ο τεύχος του Αμερικανικού περιοδικού Monthly Review.
          Ο Einstein, βεβαίως, δεν ήταν μαρξιστής, διέπονταν, όμως, από βαθειά ανθρωπιά και όσο κι αν μαρξιστές αναλυτές βρίσκουν θεωρητικά λαθεμένες τις απόψεις του σε ωρισμένα σημεία, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι πρόκειται για ένα ιστορικό άρθρο, το οποίο γράφτηκε σε εποχή και σε χώρα, όπου και μόνον η λέξις «σοσιαλισμός» προκαλούσε ανατριχίλες και κινητοποίηση των υπηρεσιών ασφαλείας. Άλλωστε για λόγους ασφαλείας ως υπόπτων φρονημάτων ο Einstein είχε αποκλειστεί από το σχέδιο Manhattan, την κατασκευή δηλαδή της πρώτης ατομικής βόμβας, με την επίσημη δικαιολογία ότι ως θεωρητικός φυσικός δεν είχε σχέση με το συγκεκριμένο project. Αυτό, όμως, δεν τους εμπόδισε να χρησιμοποιήσουν στο πρόγραμμα Manhattan τον επίσης θεωρητικό φυσικό, τον όντως πολύ σπουδαίο Niels Bohr, αρχηγέτη της θετικιστικής έως σε ωρισμένες περιπτώσεις ακραίας ιδεαλιστικής Σχολής της Κοπεγχάγης, της κυρίαρχης δηλαδή ερμηνείας της κβαντικής φυσικής, της οποίας η φιλοσοφία κινείται στο ίδιο μήκος κύματος με την φιλοσοφία της κυρίαρχης ιδεολογίας. Ακόμη κι εάν ο Einstein ήταν γνώστης του διαλεκτικού υλισμού, ο Επιστημονικός Ρεαλισμός, η ερμηνεία δηλαδή της κβαντικής φυσικής, την οποία ο Einstein και άλλοι διαπρεπείς φυσικοί, όπως ο Luis de Broglie, ο Erwin Schrödinger κ.ά. στήριξαν στο τρίπτυχο αιτιοκρατία - τοπικότητα - πραγματοκρατία (ρεαλιστικό αξίωμα), ως θεωρία κινούμενη στον υλισμό, θα παρέμενε στο περιθώριο των επιστημολογικών και επιστημονικών αναμετρήσεων της εποχής εκείνης (διαμάχη για την κβαντική θεωρία). Αυτό αποδείχθηκε και από τις μετέπειτα εξελίξεις. Οι επίγονοι και συνεχιστές του έργου του Einstein στον τομέα της κβαντικής φυσικής, Ευτύχιος Μπιτσάκης στην Ελλάδα, Franco Selleri στην Ιταλία κ.ά., στηριζόμενοι στα διδάγματα του επιστημονικού υλισμού, στην διαλεκτική του δυνάμει και ενεργεία του Αριστοτέλη, και στο Ηρακλείτειο «τα πάντα ρει», ανασυγκρότησαν και διεύρυναν την θεωρία του Einstein, θέτοντας τον Νέο Επιστημονικό Ρεαλισμό σε ακλόνητα θεμέλια. Παρά ταύτα η ορθολογική αυτή θεωρία παρέμεινε και παραμένει παραμερισμένη από την αντιαιτιοκρατική Σχολή της Κοπεγχάγης, η οποία με τις θετικιστικές της απόψεις οδήγησε την σύγχρονη φυσική σε τραγικά αδιέξοδα και σε τραγελαφικές καταστάσεις, όπως στο πρόβλημα της κβαντικής μέτρησης, ενώ παράλληλα με τις επιστημολογικές της αμετροέπειες  επέτρεψε στην παραψυχολογία και στον μυστικισμό να παρεισφρύσουν και να εγκατασταθούν στον χώρο της θετικώτερης των επιστημών.
          Το «Γιατί σοσιαλισμός;» χρειάζονταν πολλά κότσια για να γραφτεί. Και ο Einstein, ο οποίος σ’ όλη του την ζωή παρέμεινε ακλόνητος στις αρχές του, απέδειξε ότι τα είχε. Όπως οι επιστημονικές του θεωρίες και οι επιστημολογικές του αντιλήψεις παραμένουν φάρος προοδευτικών επιστημονικών θεωριών, έτσι και το «Γιατί σοσιαλισμός;» διατηρεί ως τα σήμερα την διαχρονική του αξία, και μάλιστα τώρα είναι από κάθε άποψη πιο επίκαιρο από ποτέ. Και όταν λέμε σοσιαλισμός δεν εννοούμε τα σοσιαλδημοκρατικά κουραφέξαλα που μας σερβίρουν οι διάφοροι «ριζοσπαστικοί» και μη, ούτε την στείρα, αναποτελεσματική και εγγενώς θνησιγενή αντιλαϊκή μονοκομματικοκρατική γραφειοκρατία, αλλά τα ζωντανά λαϊκά κινήματα, όπως την Κομμούνα των Παρισίων, και πιο πολύ μία από τις πρώτες Κομμούνες στον κόσμο, την Κομμούνα της Θεσσαλονίκης (Κίνημα Ζηλωτών, 1342-1349), στην οποία αναφερθήκαμε σε προηγούμενο άρθρο, και την οποία η αντίδραση προσπαθεί με κάθε τρόπο να κρατήσει μακριά από την γνώση του λαού, και να την σβήσει από την Ιστορία.

(Ο αναγνώστης μπορεί να βρει το άρθρο στο: http://monthlyreview.org           
Πηγή άρθρου στην ελληνική του απόδοση: http://erodotos.wordpress.com
   Σχολιασμός: ευεκκαρτέρητος).


Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

Οι Παρθενώνες τους. Δοξάστε τους…




















































































































Αυτοί που διέπραξαν τέτοια εγκλήματα σε βάρος της ανθρωπότητας και ειδικώτερα σε βάρος ενός μικρού λαού, κατά μείζονα λόγο δεν δικαιούνται να λοιδορούν, να σκώπτουν, να διακωμωδούν και να γελοιοποιούν αυτόν τον λαό, με τις χοντράδες που η Τευτονική τους κεφάλα κατεβάζει (άγαλμα Αφροδίτης με την γνωστή χειρονομία, προσβολή του εθνικού μας συμβόλου σε τηλεοπτική εκπομπή, περιφορά ενός φουστανελλοφόρου από σπίτι σε σπίτι, τους ανυποψίαστους ενοίκους των οποίων ο «έγκριτος» Γερμανός  δημοσιογράφος ρωτούσε εάν θέλουν να υιοθετήσουν αυτόν τον Έλληνα, και άλλα τέτοια).
Δεν ξύνουμε πληγές, όμως, δεν είμαστε εμείς αυτοί που έκαψαν χωριά, αυτοί που εκτέλεσαν ανυπεράσπιστους αμάχους, εκτελέσεις μαζικές, εκτελέσεις ανδρών, γυναικών, γερόντων, ακόμη και παιδιών. Που ξεκοίλιαζαν έγκυες και κάρφωναν τα έμβρυα με τις ξιφολόγχες, που έριχναν μωρά ζωντανά στους φούρνους, τους οποίους οι ίδιοι οι γονείς είχαν προηγουμένως ανάψει ύστερα από διαταγές δικές σας, που έβαζαν στο στόμα βρεφών που κοιμόντουσαν στις κούνιες τους βαμβάκι ποτισμένο με βενζίνη και στην συνέχεια του έβαζαν φωτιά, που έκαναν φρικτά βασανιστήρια, που βίασαν γυναίκες και κορίτσια, παλληκαράδες Ούννοι. Τα ονόματα Καλάβρυτα, Δίστομο, Κλεισούρα, Χορτιάτης, Κάνδανος, Βιάννοι, Κομμένο Άρτας, και άλλα πολλά που μπορούμε να αραδιάσουμε,  σας θυμίζουν τίποτα; Δεν είμαστε εμείς που πρώτοι ηρξάμεθα χειρών αδίκων. Απλώς υπενθυμίζουμε τα όσα οι πατέρες σας και οι παππούδες σας κάνανε στον λαό εκείνο που τα παιδιά και τα εγγόνια εκείνων των πατέρων και εκείνων των παππούδων, δηλαδή εσείς οι ίδιοι, σήμερα περιγελούν και ειρωνεύονται κατά τον πιο χυδαίο τρόπο. Δυστυχώς για εσάς η ιστορία αυτή είναι πολύ πρόσφατη και δεν έχει σβήσει από τις μνήμες ούτε των Ελλήνων ούτε των άλλων λαών της Ευρώπης εναντίον των οποίων κάνατε παρόμοια κατορθώματα. Συνεπώς να μην εκπλαγείτε εάν κάποια μέρα διαπιστώσετε ότι περιβάλλεσθε από πληθυσμούς που δεν θα έχουν και πολύ φιλικά αισθήματα και διαθέσεις απέναντί σας. Ας μην ξεχνάτε ότι δύο φορές μέσα σ’ έναν αιώνα αιματοκυλίσατε την Ευρώπη, και ας κρατάτε καλά στο τετράγωνο μυαλό σας πως οι δικοί μας Πατέρες διδάξανε σ’ όλον τον κόσμο ότι η υπέρβαση του Μέτρου, ειδικά όταν είσαι ή αισθάνεσαι ότι είσαι ισχυρός, είναι Ύβρις. Και την Ύβρη την ακολουθεί η Νέμεσις. Ας μην γίνει, λοιπόν, η αλαζονική σας συμπεριφορά και τα καμώματά σας αιτία για νέες περιπέτειες στην ήπειρό μας. Είναι Νόμος της Φύσης. Την δράση ακολουθεί ίση και αντίθετη αντίδραση. Συνεννοηθήκαμε;
Όσο για το χρέος που μας κουνάτε διαρκώς το δάκτυλο ας βάλουμε κάτω τα τεφτέρια να κάνουμε λογαριασμούς, να δούμε ποιος χρωστάει ποιον. Ξανασυνεννοηθήκαμε; Και για να έχουμε καλό ερώτημα πότε σκοπεύετε να μας επιστρέψετε τις εκατοντάδες αρχαιότητες που οι πατέρες σας και οι παππούδες σας «αφαίρεσαν» από την χώρα μας, και τώρα ξεδιάντροπα τις πουλούν δημόσια, χωρίς αιδώ, στις διάφορες γκαλερί του Μονάχου και αλλού; «Εταίροι» μας, τοκογλύφαροι μας, εσείς που και τώρα ακόμη συνεχίζετε να κάνετε ό,τι έκαναν και οι προπάτορές σας από τους εκτελεσμένους, να μαζεύετε τον χρυσό από τα χέρια και από το στόμα των υπό εκτέλεση Ελλήνων και να τον στέλνετε «τουβλάκια» σε ειδικές διαδρομές, θα μας απαντήσετε ή nein; Σας υπενθυμίζουμε ότι η αρπαγή αρχαιοτήτων απαγορεύεται από τις διεθνείς συνθήκες, ακόμη κι όταν μία χώρα ευρίσκεται υπό κατοχή. Σας υπενθυμίζουμε, επίσης, ότι το έγκλημα αυτό είναι απαράγραπτο, δηλαδή δεν παραγράφεται όσα χρόνια κι αν περάσουν από την τέλεσή του.
Γενναίοι πολέμαρχοι του 4ου Ράιχ, ευρωματικοί δικτάτορες της Ευρώπης, θέλετε να μάθετε περισσότερα; Αντέχετε να μάθετε περισσότερα; Εάν ναι, πατήστε τους παρακάτω συνδέσμους. Και επειδή εμείς πολύ γουστάρουμε να το ακούμε, σας το ξαναφιερώνουμε, σ’ εσάς και στους ντόπιους υποτακτικούς σας. Πατήστε, λοιπόν εδώ. Schnell, schnell.


Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

Ψηφιακές συχνότητες: Bananien.


Υποσχεθήκαμε ότι θα επανέλθουμε στο θέμα (βλ. «Το μυστικό μιας αμαρτωλής»), και κρατάμε την υπόσχεσή μας. Ρωτάμε λοιπόν:
             (Πηγή εικόνας:national-pride.org) 
          1) Τι έγινε με το πακέτο των ψηφιακών συχνοτήτων το οποίο επρόκειτο να μοιρασθεί το καλοκαίρι,τότε που συμπτωματικά, μα τελείως συμπτωματικά, διαολική σύμπτωση βρε αδερφέ, κλείσατε την ΕΡΤ; Το μοιράσατε; Και πώς; Με διαγωνισμό ή με εκχώρηση, όπως ευαγγελίζονταν ο αξιότιμος κύριος Κεδίκογλου; Ποιοι και πόσες συχνότητες πήρε ο καθένας τους; Με ποια κριτήρια έγινε αυτή η μοιρασιά; Πόσο τίμημα κατέβαλε ο κάθε λήπτης των συχνοτήτων αυτών, εάν φυσικά έγινε διαγωνισμός; Εάν δεν έγινε διαγωνισμός γιατί δεν έγινε; Γιατί δικαιούχοι θεωρήθηκαν εξ αρχής μόνον οι μεγαλοκαναλάρχες οι οποίοι απαρτίζουν τον γνωστό όμιλο του «ένας υπέροχος ψηφιακός κόσμος»; Γιατί αποκλείστηκαν τα περιφερειακά κανάλια; Είναι μήπως οι παρίες του τηλεοπτικού συστήματος, η πλέμπα, οι παρακατιανοί οι οποίοι είχαν την ατυχία να εξυπηρετούν τις τηλεοπτικές ανάγκες της ιθαγενούς ενδοχώρας, η οποία ακούει στο όνομα Ελληνική περιφέρεια/επαρχία, terra  incognita για τους καρεκλοκένταυρους της Αθήνας; Ή μήπως κάποιοι τους θέλουν ακόμη πιο μικρούς, ακόμη πιο αδύναμους, μικρά ψαράκια, ώστε να γίνουν εύκολη λεία, βορά των μεγαλοκαρχαριών του χώρου;
     Το επιχείρημα ότι δεν είναι κανάλια εθνικής εμβέλειας είναι επιχείρημα του κώλου. Γιατί σε μία ευνομούμενη πολιτεία η χρηστή κεντρική διοίκηση φροντίζει εξ ίσου όλους, πολύ δε περισσότερο τους αδύναμους, και πολύ περισσότερο την περιφέρεια. Ψιλά γράμματα για εσάς. Το πακετάκι αυτό μεταφραζόμενο σε ευρουλάκια δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο. Μιλάμε για 18 δις, ποσό το οποίο θα αβγαταίνει χρόνο με τον χρόνο. Με τόσο χρήμα ανά χείρας οι μεγαλοκαναλάρχες θα γίνουν ακόμη πιο ισχυροί, θα καταπιούν ό,τι υπάρχει στον χώρο, και θα διαφεντεύουν τον τόπο με τα δικά μας λεφτά για πολλές δεκαετίες. Δικά μας λεφτά γιατί οι ψηφιακές συχνότητες είναι ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΚΧΩΡΟΥΝΤΑΙ κύριε Κεδίκογλου.
          2) Μήπως μπορείτε να μας πείτε με ποιο νομικό καθεστώς ως εταιρεία λειτουργεί τώρα η ΔΤ (Δημόσια Τηλεόραση); Δηλαδή ως ΑΕ, ως ΑΒΕΕ κ.ο.κ. Γιατί εάν λειτουργεί ως ΑΕ έχει κι αυτή δικαίωμα στο πακέτο, ψιχαλάκια βέβαια σε σχέση με το μερίδιο που θα έπαιρνε η ΕΡΤ ΑΕ πριν την κλείσετε με τον γνωστό κομψό όσο και δημοκρατικό τρόπο. Εκτός εάν μοιράσατε τις συχνότητες στο διάστημα που δεν υφίστατο η ΔΤ, οπότε «τι να κάνουμε, ρε παιδιά, αφού δεν υπήρχε τότε, πώς θα της δώσουμε τώρα;»
      3) Ρωτάμε εάν επικυρώθηκε από την Βουλή η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου με την οποία κλείσατε την ΕΡΤ. Καταληκτική ημερομηνία, εάν θυμόμαστε καλά, ήταν η 18η           Οκτωβρίου. Εάν δεν την επικυρώσατε, είτε γιατί το ξεχάσατε ως μπαχαλοκυβέρνηση που είστε, είτε γιατί φοβηθήκατε ένα ενδεχομένως δυσάρεστο αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στην Βουλή, τότε η ΔΤ λειτουργεί παρανόμως και πρέπει να σταματήσει να εκπέμπει. Η δε ΕΡΤ να επανέλθει σε πλήρη λειτουργία με όλους τους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς της σταθμούς και με όλο το προσωπικό της. Καταλάβατε;
       4) Γιατί κανένα, μα κανένα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν κάνει οποιαδήποτε αναφορά στο θέμα αυτό; Όλοι τους φοβούνται τόσο πολύ τους καναλάρχες και το ρίξανε στο «τι ωραίο πουλί ο βάτραχος»; Το να λέει κανείς «η ΕΡΤ παραδόθηκε βορά στο ασύδοτο ιδιωτικό κεφάλαιο» είναι μία γενική και αόριστη καταγγελία, η οποία δεν στενοχωρεί ιδιαίτερα τους καταγγελλόμενους.
                   (Πηγή εικόνας:left.gr) 
          Η επέμβαση των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ ήταν η τελική πράξη του ραδιοτηλεοπτικού πραξικοπήματος του Ιουνίου. Μία δοκιμή που φαίνεται να πέτυχε (αυτό θα το δούμε στο μέλλον βέβαια), και επομένως μπορεί να εφαρμοστεί και σε άλλους δημόσιους οργανισμούς, γιατί δε όχι και σε ευρωπαϊκές χώρες. Εκείνες τις ευρωπαϊκές χώρες που έχουν την ατυχία να βρίσκονται κάτω από τις θανάσιμες φτερούγες του 4ου Ράϊχ, του κ. Σόϊμπλε και της κ. Μέρκελ.
      Όμως, μία Δημοκρατία όταν βασίζεται σε Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, σε Προεδρικά Διατάγματα, σε τροπολογίες που ψηφίζονται νύκτα από υπνώττοντες βουλευτές, τροπολογίες που κάνουν ακόμη επαχθέστερους τους ήδη ψηφισμένους αντιλαϊκούς νόμους, μία Δημοκρατία όταν ανέχεται την υποβάθμιση του ρόλου του Κοινοβουλίου σε απλό επικυρωτή  ειλημμένων αποφάσεων, την ψήφιση πολυσέλιδων νομοσχεδίων που θα σφραγίσουν το μέλλον της χώρας για πολλές δεκαετίες χωρίς να προλαβαίνουν να τα διαβάσουν οι ψηφίζοντες στην Βουλή, καθ’ ομολογίαν των ιδίων, μία Δημοκρατία η οποία προστατεύει τους κάθε λογής μεγαλοφοροφυγάδες των διαφόρων λιστών, την ίδια ώρα που ξεζουμίζει οικονομικά τον λαό, ακόμη και τους άνεργους και τους πολύτεκνους, μία Δημοκρατία η οποία έχει στείλει στην ανεργία εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων, και παρά ταύτα συνεχίζει τις απολύσεις, μία Δημοκρατία η οποία έχει μετατρέψει το Κράτος αποκλειστικά και μόνον σε μία τεράστια φοροεισπρακτική μηχανή χωρίς να παρέχει τίποτε απολύτως στους κατοίκους αυτής της χώρας, μία Δημοκρατία η οποία καταληστεύει με απίστευτες αλχημείες τις συντάξεις των ηλικιωμένων, μία Δημοκρατία η οποία χρησιμοποιεί την αστυνομική βία για να επιβάλει τις αποφάσεις της, μία Δημοκρατία στην οποία οι πολιτικοί φοβούνται να βγουν στον λαό, ακόμη και στις παρελάσεις στις εθνικές επετείους, μία Δημοκρατία η οποία παραβιάζει συστηματικά και επανειλημμένως το Σύνταγμα της χώρας, αυτή παύει να είναι Δημοκρατία. Είναι μία ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ. Όντας δε πλήρως υποταγμένη στα εγχώρια και μη εγχώρια οικονομικά συμφέροντα και πλήρως εξαρτημένη από τα ξένα κέντρα λήψης αποφάσεων, στα οποία φυσικά δεν φέρνει καμμία μα καμμία απολύτως αντίρρηση, δίδει τον ορισμό της σύγχρονης Μπανανίας, ή πιο σωστά της Bananien


                        (Πηγή εικόνας:www.radiofono.gr

Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Το 4ο Ράϊχ: η Νέα Γερμανική Κατοχή.






















                   (Πηγή εικόνας:parganews.com









































































































































                                                          Πατήστε (τους) εδώ.



  Και αρχαία μας χρωστάνε, οι αρχαιοκάπηλοι…
                    (Πηγή εικόνας:www.eaps.gr) 




                                                                   Πατήστε εδώ