Περιορισμένος πυρηνικός πόλεμος: ένα νέο δόγμα.

(Πηγή εικόνας:syrizaexo.blogspot.gr )

(Πηγή εικόνας:ellinonea.blogspot.gr )

(Πηγή εικόνας: www.greanvillepost.com)

Εικόνες που σοκάρουν. Εικόνες που αφήνουν άφωνο και τον πλέον σκληρό άνθρωπο. Τελικά δεν υπάρχει ανοητώτερο, αιμοβορώτερο και αγριώτερο ον σ’ αυτόν τον πλανήτη από την «κορωνίδα της Δημιουργίας».

Ρευστότητα, αστάθεια, αβεβαιότητα, σύγχυση, πολεμικές συγκρούσεις, ανακατατάξεις συνθέτουν το διεθνές σκηνικό με κύριο στοιχείο την ολοένα και αυξανόμενη όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στις αντιμαχόμενες ελίτ των κυρίαρχων κρατών για τον έλεγχο των πλούσιων σε ενεργειακά αποθέματα περιοχών και των οδών μεταφοράς τους. Και όλα αυτά υπό το βάρος μιας ολοένα και βαθύτερης οικονομικής κρίσης, γενεσιουργού αλλά και αποτελέσματος της περιπεπλεγμένης διεθνούς κατάστασης σ’ έναν φαύλο κύκλο από τον οποίο αγωνίζεται να ξεφύγει η ανθρωπότητα. Ευρέα κοινωνικά στρώματα οδηγούνται βίαια στην οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση και στην ψυχική καταρράκωση, ακόμη και σε αυτοκτονίες. Κι αυτοί είναι οι τυχεροί, εάν αναλογιστεί κανείς τις γενοκτονίες του λαού της Λιβύης χθες, της Συρίας σήμερα. Ανεργία, μισθοί και συντάξεις πείνας, δυσβάστακτα φορτία φόρων για τους πολλούς, την ίδια ώρα που ο πλούτος συσσωρεύεται σε συνεχώς λιγότερα χέρια. Οι ληστοσυμμορίες των παγκόσμιων αφεντικών χαράσσουν τα σχέδιά τους στα κορμιά και στις ψυχές των λαών, τραβούν γραμμές, «αυτό δικό σας – αυτό δικό μας», και ξανά πάλι άλλες γραμμές, γραμμές ματωμένες, γραμμές βουτηγμένες στα δάκρυα και στην οδύνη ανθρώπινων υπάρξεων. Χωρίς αμφιβολία η όλη κατάσταση θυμίζει περίοδο μεσοπολέμου.

Και μέσα σ’ αυτό το ζοφερό κλίμα έκανε την εμφάνισή του ένα περίεργο δόγμα: αυτό του «περιορισμένου» πυρηνικού πολέμου. Σύμφωνα με το οποίο ναι μεν ένας γενικευμένος πυρηνικός πόλεμος θα ήταν απολύτως καταστροφικός, αφού μετά το πέρας του δεν θα υπήρχε στον πλανήτη ζωή όπως τουλάχιστον την γνωρίζουμε, αλλά ένας πόλεμος με περιορισμένη χρήση πυρηνικών όπλων και συνεπώς μικρής εμβέλειας  όσον αφορά τα αποτελέσματα του θα ήταν δυνατός. Για να λύσουμε, βρε αδερφέ, τις διαφορές μας. Ο πόλεμος, άλλωστε, ήταν πάντοτε μία δοκιμασμένη συνταγή για το καπιταλιστικό σύστημα προκειμένου να βγαίνει από τις περιοδικά εμφανιζόμενες κρίσεις του. Το σενάριο αυτό σύμφωνα με τους ειδικούς αναλυτές εκπορεύεται από κάποιους κύκλους των παγκόσμιων κέντρων εξουσίας. Η συλλογιστική τους είναι απλή, γραμμική. Η ανθρωπότητα, λένε, έζησε ένα Τσερνόμπιλ, μία Fukushima, και παρ’ όλα αυτά εξακολουθεί να υπάρχει. Τι θα πείραζε εάν βίωνε κάτι «λίγο» παραπάνω από ένα νέο Τσερνόμπιλ και μία Fukushima; Άλλωστε στην περίπτωση αυτή, σε αντίθεση με μία γενικευμένη πυρηνική σύρραξη, θα μπορούσε να υπάρξει νικητής, αρκεί να κατάφερνε το πρώτο χτύπημα (δόγμα του πρώτου χτυπήματος). Έτσι «όμορφα» και «καθαρά», θα ξεκαθαρίζανε οριστικά τις μεταξύ τους αντιθέσεις. Για το ότι θα χάνονταν εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές, για το  ότι ένας άλλος μεγάλος αριθμός ανθρώπων θα αργοπέθαινε σαν αποτέλεσμα της έκθεσης στην ραδιενέργεια, για το ότι το περιβάλλον θα υφίστατο μία απίστευτη μόλυνση, δεν φαίνεται να νοιάζονται ιδιαίτερα. Αφ’ ης στιγμής οι ίδιοι θα περνούσαν την μπόρα κλεισμένοι στα αντιπυρηνικά τους καταφύγια, τα οποία ήδη είναι κατασκευασμένα. 

Το μεγάλο κέρδος των όποιων κέντρων εξουσίας επικρατήσουν, και αυτό είναι ένα πολύ καλό κίνητρο για το σχέδιό τους, θα ήταν ότι θα είχαν εξουδετερώσει τον εχθρό λαό, αφού όσοι θα επιζούσαν μετά από μία τέτοια καταστροφή, αλλά και όσοι θα ήταν μακριά από τα σημεία ρίψης των βομβών και συνεπώς κάπως περισσότερο προστατευμένοι, δεν θα είχαν κουράγιο να προβάλλουν την παραμικρή αντίσταση στους επόμενους στόχους της νέας τάξης πραγμάτων. Η ανθρωπότητα θα είχε γυρίσει στην εποχή των σπηλαίων, ηλεκτρονικών αυτήν την φορά και το μόνο που θα ενδιέφερε τους παραμένοντες στην ζωή θα ήταν πώς να επιβιώσουν. Και ο πρώτος στόχος των μισανθρώπων είναι η δημιουργία παγκόσμιας διακυβέρνησης, όπως επανειλημμένα μας θυμίζουν με τις δηλώσεις τους οι εγχώριοι διαπρύσιοι κήρυκες της παγκοσμιοποίησης (Βαγγελο-Γιωργάκηδες,Στουρνάρας).

Οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι. Για να μην περάσουν τα σχέδιά τους, είτε αυτά είναι η πλήρης οικονομική εξαθλίωση και ο εξανδραποδισμός είτε ο πόλεμος με συμβατικά ή πυρηνικά όπλα, για να μην οδηγηθεί η ανθρωπότητα στον όλεθρο, θα πρέπει οι λαοί να ΑΦΥΠΝΙΣΤΟΥΝ. Να καταλάβουν τους κινδύνους που διατρέχουν και να ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΝ. Το ερώτημα που μπαίνει σήμερα δεν είναι ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ, αλλά ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ Ή ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ. Όλοι μαζί μπορούμε να τους σταματήσουμε.  ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ.

Πατήστε εδώ. (Πηγή εικόνας:kenosfakelos.blogspot.gr )

Victor Weisskopf

(Πηγή εικόνας: το Νέο Κβαντικό Σύμπαν, εκδόσεις Κάτοπτρο)

(Πηγή εικόνας: το Νέο Κβαντικό Σύμπαν, εκδόσεις Κάτοπτρο)

«…Η πρώτη βόμβα έθεσε τέρμα στον πόλεμο. Έτσι νομίζαμε^. ήμασταν πεπεισμένοι ότι είχαμε σώσει μερικά εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές. Με την έκρηξη της δεύτερης, όμως, συνταράχτηκα.

Στο τέλος του πολέμου, θεωρήσαμε ότι ένας άλλος παγκόσμιος πόλεμος θα ήταν αδύνατος. Ελπίζαμε ότι θα υπήρχε μία διεθνής υπηρεσία διαχείρισης της πυρηνικής ενέργειας, η οποία θα έλεγχε και την χρήση των βομβών. Σαράντα χρόνια αργότερα, φαίνεται ξεκάθαρα ότι ήμασταν πολύ αφελείς. Δεν υπήρξε διεθνής συνεργασία. Αντίθετα οι μεγάλες δυνάμεις επιδόθηκαν στον ανταγωνισμό των πυρηνικών εξοπλισμών. Υπάρχουν σήμερα σχεδόν πενήντα χιλιάδες βόμβες, αρκετές για να εξαφανίσουν εκατό φορές την Σοβιετική Ένωση, την Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη!

Αυτό που δεν φανταζόμασταν ήταν ότι έτσι άρχιζε μία νέα εποχή στην πολιτική ιστορία της ανθρωπότη­τας. Μία εποχή την οποία οι επόμενες γενιές, αν η κα­ταστροφή ενός πυρηνικού πολέμου δεν εξαφανίσει εξ ολοκλήρου το ανθρώπινο γένος, θα κρίνουν ως μία σο­βαρή περίπτωση μαζικής παραφροσύνης…

Σήμερα, το πρωταρχικό καθήκον της ανθρωπότητας είναι η αποφυγή του πυρηνικού πολέμου…

(Πηγή εικόνας: το Νέο Κβαντικό Σύμπαν, εκδόσεις Κάτοπτρο)

Αυτός είναι ο στόχος, αυτή είναι η επείγουσα ανάγκη, προϋποθέτει, όμως, μία πραγματική αντιστροφή της α­ντίληψης των πολιτών και εκείνων που παίρνουν τις αποφάσεις: ας πάψουν να σκέφτονται με στρατιωτικούς όρους μιας πιθανής αναμέτρησης και ας συλλογιστούν με πολιτικούς όρους αμοιβαίας υπευθυνότητας. Διότι, ας μη διστάσουμε να το ομολογήσουμε, ο ανταγωνι­σμός των πυρηνικών εξοπλισμών, που κατέληξε στην α­νάπτυξη των σημερινών πενήντα χιλιάδων όπλων, αντι­προσωπεύει την πιο φοβερή, την πιο ζοφερή, την πιο κακόβουλη μόλυνση του πνεύματος. Αποκαλύπτει την ατροφία της ηθικής ικανότητας για αντίσταση στην χωρίς όρια βία. Και γι' αυτήν την ατροφία, που εκδηλώθηκε στην διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου με τους μα­ζικούς βομβαρδισμούς των πόλεων μέσα στην γενική α­διαφορία, η Ανατολή και η Δύση είναι εξίσου υπεύθυ­νες, διότι έκαναν τους λαούς της Γης να αποδεχτούν την ιδέα και την πραγματικότητα ενός αιώνιου αντα­γωνισμού εξοπλισμών και να συνηθίσουν να ζουν με αυτήν.

Αν το πρόβλημα είναι τελικά πολιτικό και, όπως μό­λις επεσήμανα, πνευματικό ή ηθικό, αποτελεί υπόθεση όλων, και κατά συνέπεια αφορά ειδικότερα την ευθύνη των επιστημόνων. Οι επιστήμονες πρέπει να αντικρί­σουν κατάματα τις αντιθέσεις που προκλήθηκαν από την επίδραση της επιστήμης στην κοινωνία. Πρέπει να αναρωτηθούν για τους κοινωνικούς μηχανισμούς που οδηγούν στις καλές και τις κακές εφαρμογές των απο­τελεσμάτων τα οποία συνάγουν. Πρέπει να εμποδίζουν την παρεκτροπή των ανακαλύψεων τους προς ολέθρι­ους σκοπούς. Αντίθετα, πρέπει να ελέγχουν όλες τις πι­θανότητες εκμετάλλευσης της εργασίας τους, ώστε να βελτιώνεται η κατάσταση της πλειοψηφίας. Αν χρειάζε­ται, οφείλουν επίσης να είναι ικανοί να αντιστέκονται στις οικονομικές και πολιτικές πιέσεις που δέχονται, και να αρνούνται να συμμετέχουν σε εγχειρήματα τα οποία κρίνουν καταδικαστέα. Είτε το θέλουν είτε όχι, οι επιστήμονες βρίσκονται στο επίκεντρο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, των τάσεων και των συγκρούσεων της. Αντί να κλείσουν τα μάτια μπροστά σ' αυτήν την κατάσταση, πρέπει να την αναγνωρίσουν και να δράσουν αναλόγως…».

        Αυτά έγραφε στο όχι και πολύ μακρινό παρελθόν ο Victor Weisskopf, ένας από τους θεμελιωτές της κβαντικής ηλεκτροδυναμικής, επίτιμος καθηγητής στο MIT και διευθυντής του CERN για μία 5ετία (1960-1965). Σήμερα τα πυρηνικά όπλα έχουν ξεπεράσει σε αριθμό τις 50000, ευρίσκονται δε στην κατοχή πολλών κρατών με αποτέλεσμα ο κίνδυνος μιας πυρηνικής σύρραξης να είναι περισσότερο αυξημένος από ότι ήταν την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου.

Victor Frederick Weisskopf 
(1908-2002) (Πηγή εικόνας:www.wikipedia.org)  

               

Οι Επίορκοι

Οι κάτωθι εικονιζόμενοι

τοις των επικυριάρχων ρήμασι πειθόμενοι

Πολύ ωραίο το ταγεράκι δικιά μου.

Σου πάει μούρλια.

Τι να κουρέψεις απ’ αυτό το κεφάλι…

κατεπάτησαν Σύνταγμα και Νόμους, αν και ορκίστηκαν πίστιν και υπακοήν εις αυτούς. Συνεπώς οι ως άνω εκρίθησαν και ευρέθησαν ΕΠΙΟΡΚΟΙ και ως εκ τούτου σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις περί επιόρκων πρέπει να ΑΠΟΛΥΘΟΥΝ ΠΑΡΑΥΤΑ, οι συγκεκριμένοι δε και ΑΝΕΠΙΣΤΡΕΠΤΙ.

Η τήρησις του παρόντος επαφίεται εις την ετυμηγορίαν του Ελληνικού λαού.

 

(Και να μην ακούσουμε τίποτε εξυπνάδες του τύπου «είμαστε πλειοψηφία», γιατί πρώτο κόμμα στις τελευταίες εκλογές βγήκε η ΑΠΟΧΗ. 40% του Ελληνικού λαού είπε ΟΧΙ στο πολιτικό σύστημα της απάτης, της διαφθοράς και της λιστοπροστασίας. Συνεπώς η τριαρχία συγκέντρωσε το 50 % του υπόλοιπου 60%, δηλαδή 30%. Αυτό σημαίνει ότι και οι τρείς μαζί είναι μειοψηφία. Για να ξέρουμε τι λέμε.)

Άει σιχτίρεν …

Όρθωσε το ανάστημα του ένας  μικρός λαός ενός μικρού νησιού και μάλιστα διχοτομημένου, της μόνης διχοτομημένης χώρας στην Ευρώπη, όρθωσε το ανάστημα απέναντι στην βαρβαρότητα ενός ακραίου νεοφιλελευθερισμού. 

Μόνη της, αβοήθητη, φορτωμένη με τα λάθη της, με τις τελευταίες εξελίξεις στην γεωπολιτική σκακιέρα της ευρύτερης περιοχής να προβληματίζουν, η Κύπρος, το προκεχωρημένο φυλάκιο του Ελληνισμού, έδωσε την μάχη της. Τελικά επελέγη η οδός των μνημονίων. Η τόσο γνωστή σ΄ εμάς. Με την διαφορά ότι στην συνήθη αήθη συμπεριφορά της τρόϊκα στην περίπτωση της Κύπρου θα προστεθεί και η εκδικητική μανία των επικυρίαρχων της Ευρώπης για το αύθαδες, για το θράσος των Κυπρίων να θέλουν να προασπίσουν την αξιοπρέπεια τους. Μαζί με την Κύπρο βαριά λαβωμένη βγήκε και η «ιδέα» της «Ενωμένης» Ευρώπης. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτή η ιδέα. Στην οποία προσωπικά δεν πιστέψαμε ποτέ. 

(Πηγή εικόνας:ixnos.blogspot.gr)

Η Γερμανία της Μέρκελ, του Σόϊμπλε, του Ρέσλερ και της παρέας τους, πειθήνια εκτελεστικά όργανα του Γερμανικού τραπεζικού συστήματος, οδεύει ακάθεκτη για την άλωση της Ευρώπης. Αυτήν την φορά δεν στέλνει την Βέρμαχτ. Την δουλειά την κάνει το κοινό νόμισμα. Η Γερμανία δεν πήρε το μάθημα της από τις δύο προηγούμενες φορές. Ειδικά την δεύτερη που σώθηκε από τον αφανισμό λόγω του μπαμπούλα της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Ευχόμαστε τα παιδιά και τα εγγόνια των Ναζί  να μην αιματοκυλίσουν  την Ευρώπη για τρίτη φορά μέσα σε έναν αιώνα. Εάν, όμως, το κάνουν αυτήν την φορά δεν θα υπάρξει έλεος.

Σε κοινωνικο-οικονομικό Νταχάου θέλουν να μετατρέψουν τον Ευρωπαϊκό Νότο. Παλιά τους τέχνη κόσκινο…(Πηγή εικόνας: www.newsit.gr)

Οι «Παρθενώνες» τους… 

Η Κύπρος εκάμφθη. Η οικονομία της σμπαραλιάστηκε. Ένας νέος Αττίλας χτύπησε το νησί. Χειρότερος ίσως και από τον πρώτο. Το 4^ο Ράϊχ επέβαλε τους όρους του. Και ένα καινούριο τοπίο αρχίζει και διαμορφώνεται στο Ευρωπαϊκό, και ίσως όχι μόνον, τραπεζικό σύστημα. Η Pax Germanica ξεδιπλώνει τα φτερά της και απειλεί να σκεπάσει όλην την Ευρώπη. Οι λαοί, και ιδιαίτερα του Νότου, πρέπει να συνειδητοποιήσουν τους κινδύνους τους οποίους εγκυμονεί η νέα τάξη πραγμάτων στην ήπειρο μας. Θα πρέπει  να συνεχίσουν να δίνουν την μάχη τους. Για να ανατραπούν οι πολιτικές της λιτότητας, της ανεργίας, της φτώχιας, της εξαθλίωσης. Για να δημιουργηθούν οι καταστάσεις εκείνες που θα διασφαλίζουν τα λαϊκά και μόνον συμφέροντα. Για να αποφευχθούν εξελίξεις, οι οποίες δεν θα περιορίζονται μόνον στον οικονομικό τομέα.

(Πηγή εικόνας:lamiablogs.gr)

Είχαν ήδη γραφτεί οι πιο πάνω γραμμές όταν έγιναν γνωστά τα πιο βασικά σημεία της συμφωνίας και να φαίνονται οι πρώτες συνέπειες της. Ειλικρινά διερωτάται κανείς εάν μία απ’ ευθείας χρεωκοπία θα ήταν χειρότερη απ’ ό,τι είναι τα πράγματα τώρα. Τουλάχιστον στην περίπτωση αυτή θα μπορούσαν με μία γενναία υποτίμηση του εθνικού τους νομίσματος, στο οποίο θα επέστρεφαν, να δώσουν ώθηση σε κάποιο ή κάποιους από τους παραγωγικούς κλάδους της οικονομίας, που οι ίδιοι θα επέλεγαν, και αυτό θα έδινε μία προοπτική για το έστω μακρινό μέλλον. Οπωσδήποτε πολύ δύσκολος και οδυνηρός κι αυτός ο δρόμος. Θα υπήρχε όμως διέξοδος, ένα φως στην άκρη του τούνελ. Έχοντας πέσει τώρα στα νύχια των μνημονίων που θα ακολουθήσουν έχουν γίνει δέσμιοι των τωρινών και μελλοντικών απαιτήσεων της τρόϊκα που συνέχεια υπό την απειλή της διακοπής της χρηματοδότησης θα αυξάνονται, θα βιώσουν όσα βιώσαμε κι εμείς, θα δουν τα εργασιακά τους δικαιώματα να ποδοπατούνται, το κράτος πρόνοιας να συρρικνώνεται μέχρις μηδενικού σημείου, το χρέος τους ολοένα θα αυξάνεται, κυρίως όμως δεν θα δουν να υπάρχει προοπτική, να υπάρχει ένα μέλλον, ένα αντίκρυσμα στις θυσίες τους. Αφ’ ής στιγμής δεν κάνεις κουμάντο εσύ  ο ίδιος στο σπίτι σου μην περιμένεις οι δανειστές σου, αυτοί οι συγκεκριμένοι δανειστές  της ληστοσυμμορίας της ΕΕ, να κάνουν κάτι καλό για εσένα. Κανένας από αυτούς δεν δανείζει για να σταθεί ο δανειζόμενος κάποια στιγμή στα πόδια του και να μπορεί να αντισταθεί στις ορέξεις τους. Δανείζουν για να καταστρέψουν, να εξαθλιώσουν, να σε φέρουν εκεί που θέλουν αυτοί, να σου πάρουν ό,τι έχεις και δεν έχεις και να σε έχουν προσδέσει στο άρμα τους εσαεί. Δυστυχώς η πολιτική ηγεσία της Κύπρου στο σύνολο της φάνηκε πολύ-πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Έπρεπε από κοινού να είχαν πολύ προσεκτικά μελετήσει όλα τα ενδεχόμενα και τις συνέπειες τους και να τα είχαν θέσει υπ’ όψιν του Κυπριακού λαού, ο οποίος και θα αποφάσιζε τελικά ποιόν δρόμο θα ακολουθούσε. Πιάστηκαν αδιάβαστοι και στον αδιάβαστο μαθητή ο δάσκαλος βάζει μηδέν.

Κλείναμε για δεύτερη φορά αυτό το σημείωμα όταν ξέσπασε ο θόρυβος για τα χαριστικά δάνεια. Επειδή πρόκειται για ένα πολύ σοβαρό θέμα και επειδή οι καιροί είναι πονηροί και οι στιγμές που ζει ο Κυπριακός Ελληνισμός εξαιρετικά δύσκολες δεν θα το σχολιάσουμε ώσπου να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα πλήρως. Και επειδή κάποιοι σπεύδουν να δικαιώσουν την Γερμανία, να τους θυμίσουμε τις δικιές της πομπές. Οι διαφθορείς της Ευρώπης (σκάνδαλο Siemens, μίζες στους διάφορους Άκηδες και άλλα τέτοια), αλλά και οι ίδιοι όχι και τόσο ανέγγιχτοι από την διαφθορά (περίπτωση του πρώην προέδρου της Γερμανικής Δημοκρατίας που εξαναγκάστηκε σε παραίτηση για δωροληψίες) δεν δικαιούνται να παίζουν τον ρόλο του τιμητή και του αδιάφθορου. Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί.