Ανάθεμα τοις Έλλησιν!

Μετά από πέντε αιώνες συστηματικής ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ και ΕΘΝΟΚΤΟΝΙΑΣ, ενός πρωτοφανούς στα παγκόσμια χρονικά ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ, ενός διαρκούς εγκλήματος όχι μόνον κατά του ελληνικού αλλά και κατά του παγκόσμιου πολιτισμού, τελικά το 787 ολοκλήρωσαν το έργο τους. Με απόφαση της 7^ης Οικουμενικής Συνόδου, την οποία τυπικά συγκάλεσε ο 16χρονος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο ΣΤ΄ ύστερα από αίτημα του Πατριάρχη Ταράσιου, στην πραγματικότητα, όμως, κατ’ απαίτηση και εντολή της μητέρας του Κωνσταντίνου, της διαβόητης, πλην «Αγίας», Ειρήνης της Αθηναίας, οι Πατέρες της Εκκλησίας αναθεμάτισαν τους εναπομείναντες Έλληνες Εθνικούς και τα έργα τους. Υπάρχει η άποψη ότι ο αναθεματισμός αυτός στρέφονταν εναντίον των ηττημένων εικονομάχων, οι οποίοι στην διάρκεια της διαμάχης τους με τους εικονολάτρες είχαν χρησιμοποιήσει σαν ιδεολογικά τους όπλα τα κείμενα των Ελλήνων φιλοσόφων. Άλλοι πάλι λένε ότι παρά τους μακροχρόνιους και απηνείς διωγμούς, εξακολουθούσαν να υπάρχουν αρκετοί Έλληνες Εθνικοί, οι οποίοι συνέχιζαν να λατρεύουν την πατρώα θρησκεία και να είναι προσανατολισμένοι στις διδασκαλίες των φιλοσόφων πατέρων τους και πατέρων μας. Όποια, όμως, εκδοχή και εάν είναι η σωστή, κατ’ ουσίαν τα αναθέματα αυτά, επτά συνολικά, εκάστου τρις επαναλαμβανομένου, δηλαδή στο σύνολό τους 21 αναθέματα (!), απευθύνονταν στους Έλληνες, αφού αυτούς ονοματίζουν στην απόφαση της Συνόδου. Έλληνες όλων των φιλοσοφικών αποχρώσεων, συμπεριλαμβανομένου του Πλάτωνα, τον οποίο αναφέρουν ονομαστικά, αλλά και του Πυθαγόρα, τον οποίο υπαινίσσονται στο έκτο ανάθεμα. Στα φιλοσοφικά δόγματα των οποίων εν πολλοίς στηρίχτηκε η παντελώς κενή ιδεολογικού περιεχομένου θρησκεία της ερήμου.

             (Πηγή εικόνας:essetaihmar.blogspot.gr) 

   Ο αναθεματισμός, όπως και ο αφορισμός, δεν ήταν μία αστεία ιστορία όπως μας φαίνεται σήμερα. Ο αναθεματιζόμενος ήταν καταδικασμένος να πάει μετά θάνατον στην κόλαση. Να βράζει η ψυχή του στα καζάνια και να καίγεται στις φωτιές στην αιωνιότητα. Έως ότου γίνει, όμως, αυτό ο αναθεματισμένος τίθονταν στο περιθώριο της κοινωνίας. Κανένας δεν του απηύθυνε τον λόγο, κανένας δεν συναλλάσσονταν μαζί του, κανένας δεν του έδινε στέγη, τροφή ή νερό, ακόμη και επ’ αμοιβή, όλοι δε ήταν πρόθυμοι να τον κακοποιήσουν, ακόμη και να τον σκοτώσουν χωρίς καμμία συνέπεια για τους ίδιους. Εξυπακούεται ότι όποιος έπραττε το αντίθετο θα είχε την ίδια τύχη με τον αναθεματισμένο ή τον αφορισμένο. Πρακτικά, δηλαδή, όποιος είχε αναθεματιστεί από την Εκκλησία ήταν καταδικασμένος σ’ έναν αργό κοινωνικό και βιολογικό θάνατο. 

  Η απόφαση αυτή ήταν το επιστέγασμα των επί 500 χρόνια συστηματικών διώξεων των Ελλήνων. Χιλιάδες βιβλία, αμύθητοι από αιώνων θησαυροί γνώσεως, εκάησαν, περιώνυμα μνημεία τέχνης καταστράφηκαν ή ασβεστοποιήθηκαν, φιλοσοφικές σχολές κλείσανε, οι Ολυμπιακοί αγώνες καταργήθηκαν, ναοί βεβηλώθηκαν και μετατράπηκαν σε πορνεία και κυβευτήρια, χιλιάδες θανατώθηκαν, άλλοι τόσοι, με μία απλή καταγγελία του οποιουδήποτε ότι ο τάδε «πάσχει από την των Ελλήνων νόσον», (καταγγελία με το αζημίωτο, αφού η περιουσία του καταγγελλόμενου περιέρχονταν στην κυριότητα του καταγγέλλοντος), για να οδηγηθούν αυτός και η οικογένειά του στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της εποχής εκείνης (Σκυθόπολη της Συρίας και αλλού), όπου θανατώνονταν με φρικτά βασανιστήρια, όπως ξερίζωμα των πλευρών, ελκυσμός των τεσσάρων άκρων σε τέσσερις διαφορετικές κατευθύνσεις από ισάριθμα άλογα, και άλλα τέτοια χριστιανικά. Ακόμη και το νανούρισμα απαγόρευσαν, ακόμη και το απλό κοίταγμα όσων αγαλμάτων είχαν μείνει όρθια, έστω και ακρωτηριασμένα. Εξυπακούεται ότι είχαν απαγορευθεί η μουσική, οι τέχνες, το θέατρο και οι επιστήμες. Ο αναθεματισμός αυτός της 7^ης Οικουμενικής Συνόδου, η οποία συνήλθε στην Νίκαια της Βιθυνίας, δεν ήταν τίποτε άλλο από το κερασάκι στην τούρτα, ο τελευταίος κρίκος μιας μακριάς αλυσίδας διώξεων, σφαγών και καταστροφών.

   (Πηγή εικόνας:agiografikesmeletes.blogspot.gr) 

      Από τότε μέχρι σήμερα, δηλαδή επί 1226 συναπτά έτη, την Α΄ Κυριακή των νηστειών, την πασίγνωστη Κυριακή της Ορθοδοξίας, ημέρα του τελικού θριάμβου της, σε όλες τις εκκλησίες της χώρας ακούγεται από τα στόματα των ρασοφόρων της μισελληνικής θρησκείας το επτάκις ανάθεμα, εκάστου αναθέματος τρις, όπως ήδη είπαμε, επαναλαμβανομένου. Σύσσωμη η στρατιωτική και πολιτική ηγεσία του τόπου, μαζί με το χριστεπώνυμο πλήθος, το ποίμνιο, αμφότεροι ιστάμενοι ευλαβικώς εις ιδανικήν στάσιν προσοχής, κλίνοντες την κεφαλήν για να δεχθούν επ’ αυτής καλύτερον και αποτελεσματικώτερον τα επτά αναθέματα, ακούνε αδιαμαρτύρητα τα επαίσχυντα λόγια της απόφασης της Οικουμενικής Συνόδου, το απάνθισμα της μισαλλοδοξίας. Ίσως, όμως, και να μην καταλαβαίνουν τι λέγεται εκείνες τις στιγμές. Γι’ αυτό και εμείς παρουσιάζουμε το αυθεντικό κείμενο, τα επτά δηλαδή αναθέματα, με την μετάφραση τους στα νέα Ελληνικά. Για να μην λένε μετά ότι δεν ξέρανε, ότι δεν γνωρίζανε. Πριν, όμως, θα κάνουμε μία πολύ συνοπτική περιγραφή των γεγονότων που έλαβαν χώρα με την λήξη της αιματηρής διαμάχης εικονολατρών – εικονομάχων για να θαυμάσουμε τα έργα και τις ημέρες κάποιων πρωτεργατών της. 

           (Πηγή εικόνας:o-nekros.blogspot.gr) 

Κεντρικό πρόσωπο ήταν η Ειρήνη η Αθηναία. Καταγόταν από πάμπλουτη οικογένεια των Αθηνών, σε ηλικία δε 17 ετών παντρεύτηκε τον μετέπειτα αυτοκράτορα Λέοντα Δ΄, γιό του φανατικού εικονομάχου Κωνσταντίνου Ε΄. Έντεκα χρόνια αργότερα ο Λέων Δ΄ πέθανε και η χήρα Ειρήνη ανέλαβε καθήκοντα επιτροπείας του δεκάχρονου διαδόχου Κωνσταντίνου ΣΤ΄. Με την βοήθεια των ηγετών της εικονολατρικής παράταξης και του ευνούχου Σταυράκιου, εξόντωσε έναν προς έναν τους πολιτικούς της αντιπάλους, ακύρωσε όλες τις εικονομάχες αποφάσεις προηγούμενης Συνόδου και ανέβασε στον πατριαρχικό θρόνο τον γραμματέα της Ταράσιο. Οι εικονομάχοι συνασπίστηκαν γύρω από τον ενήλικο πλέον Κωνσταντίνο ΣΤ΄ και κατάφεραν να απομακρύνουν την μητέρα του και τους συμμάχους της από την εξουσία. Η Ειρήνη, όμως, εκμεταλλευόμενη την ήττα του Κωνσταντίνου από τους Βουλγάρους, με την βοήθεια των εικονολατρών επανήλθε στο πολιτικό προσκήνιο. Αξίωσε από τον γιο της να χωρίσει την γυναίκα του Μαρία, και να παντρευτεί μία ακόλουθό της, την Θεοδότη, για να μπορεί να ελέγχει τον αυτοκράτορα ευκολότερα. Ο στρατός αντέδρασε και με επικεφαλής τον Κωνσταντίνο ΣΤ΄ οργάνωσαν πραξικόπημα και προσπάθησαν να συλλάβουν την Ειρήνη. Το κίνημα απέτυχε, η Ειρήνη συνέλαβε τον Κωνσταντίνο, και σαν στοργική μητέρα πρόσταξε να τον τυφλώσουν! Στην συνέχεια αυτοανακηρύχτηκε «αυτοκράτειρα των Ρωμαίων». Ο Πάπας Λέων Γ΄, σαν απάντηση στην κίνηση αυτή της Ειρήνης, έστεψε τον βασιλιά των Φράγκων Καρλομάγνο ως τον μοναδικό «αυτοκράτορα των Ρωμαίων». Η Ειρήνη, μη μπορώντας να τα βγάλει πέρα μαζί του στρατιωτικά, πρότεινε στον Καρλομάγνο να τον παντρευτεί, όταν δε εκείνος απέρριψε την πρότασή της, η Ειρήνη του αντιπρότεινε να παντρέψουν τα παιδιά τους, τον τυφλό Κωνσταντίνο με την θυγατέρα του Καρλομάγνου Ροτρούδη, αφού προηγουμένως θα τον χώριζε από την άσημη Θεοδότη, η οποία είχε φέρει σε πέρας την αποστολή της. Και η πρόταση αυτή της Ειρήνης απορρίφθηκε από τον Καρλομάγνο. Στην συνέχεια τα πράγματα δεν πήγαν καλά για την φιλόδοξη Αθηναία. Σταδιακά την εγκατέλειψαν και οι πιο πιστοί της συνεργάτες, ακόμη και ο ευνούχος Σταυράκιος, ο οποίος οργάνωσε ένα αποτυχημένο πραξικόπημα εναντίον της. Μετά τον θάνατο του Σταυράκιου, ο λογοθέτης (περίπου πρωθυπουργός) Νικηφόρος την ανέτρεψε και με την βοήθεια του στρατού ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας, εξορίζοντας το 802 την Ειρήνη στην Λέσβο, όπου και πέθανε το αμέσως επόμενο έτος. Το ιερατείο αναγνωρίζοντας την προσφορά της Ειρήνης στο ζήτημα των εικόνων, διαχρονική πηγή εσόδων για την Εκκλησία, την ανακήρυξε «αγία».

          Ας δούμε, τώρα, τα επτά αυτά αναθέματα.

Πρώτο ανάθεμα

Επί τοις φρονούσι και λέγουσι κτιστήν είναι πάσαν φυσικήν δύναμιν και ενάργειαν της τρισυποστάτου θεότητος, ως κτιστήν εκ τούτου πάντως και αυτήν την θείαν ουσίαν αναγκαζομένοις δοξάζειν. Κτιστή γαρ κατά τους Άγιους ενέργεια, κτιστήν δηλώσει και φύσιν άκτιστον δε, άκτιστον χαρακτηρίζει ουσίαν. Καντεύθεν ήδη κινδυνεύουσι εις αθεΐαν παντελή περιπίπτειν, και την ελληνικήν μυθολογίαν και την των κτισμάτων λατρείαν, τη καθαρά και αμώμω των χριστιανών πίστει προστριβομένοις. Μη ομολογούσι δε κατά τας αγίας θεοπνεύστους θεολογίας και το της Εκκλησίας ευσεβές φρόνημα, άκτιστον είναι πάσαν φυσικήν δύναμιν και ενέργειαν της τρισυπόστατου θεότητος ανάθεμα τρις.

Σε όσους φρονούν και λένε ότι είναι φτιαχτή κάθε φυσική δύναμη και ενέργεια της τρισυπόστατης Θεότητας, και αναγκάζονται ως εκ τούτου να δεχτούν ότι και η θεία ουσία είναι χωρίς άλλο φτιαχτή ^. γιατί η δημι­ουργημένη ενέργεια, σύμφωνα με τους Αγίους, θα φανερώσει ότι είναι [εκ των υστέρων] φτιαγμένη - δημιουργημένη και η [θεία] ουσία [της τρισυπόστατης Θεότητας]. Κι από κει και πέρα, πλέον, κινδυνεύουν να πέσουν σε ολοκληρωτική αθεΐα, όσοι ζουν με την καθαρή κι αμόλυντη χριστιανική πίστη, και να δεχθούν την ελληνική μυθολογία και την λατρεία των κτισμάτων - δημιουργημάτων. Σε όσους, άρα, δεν ομολο­γούν, σύμφωνα με τις θεόπνευστες θεολογικές ερμηνείες των Αγίων και το ευσεβές φρόνημα της Εκκλησίας, ότι είναι άκτιστη κάθε φυσι­κή δύναμη και ενέργεια της τρισυπόστατης Θεότητας, τρεις φορές ανάθεμα.

Δεύτερο ανάθεμα

Τοις τα ελληνικά διεξιούσι μαθήματα, και μη δια παίδευσιν μόνον ταύτα παιδευομένοις, αλλά και ταις δόξαις αυτών ταις ματαίαις επομένοις, και ως αληθέσι πιστεύουσι και ούτως αυταίς ως το βέβαιον εχούσαις εγκειμένοις, ώστε ετέρους ποτέ μεν λάθρα, ποτέ δε φανερώς ενάγειν αυταίς και διδάσκειν, άνενδοιάστως ανάθεμα τρις.

Σε όσους ασπάζονται τις διδασκαλίες των Ελλήνων και δεν τις σπου­δάζουν μόνο για μόρφωση, αλλά ακολουθούν και τις μάταιες θεωρίες τους και τις πιστεύουν ως αληθινές, και μάλιστα ωσάν αυτές να περιέ­χουν την βεβαιότητα, και παρασύρουν σ' αυτές άλλοτε κρυφά και άλλο­τε φανερά και τις διδάσκουν χωρίς κανέναν ενδοιασμό, τρεις φορές ανάθεμα.

Τρίτο ανάθεμα

Τοις μετά των άλλων μυθικών πλασμάτων, εφ' εαυτών και την καθ' ημάς κλίσιν μεταπλάττουσι, και τας πλατωνικάς ιδέας ως αληθείς δεχομένοις και ως αυθυπόστατον την ύλην παρά των ιδίων μορφούσθαι λέγουσι, και προφανώς διαβάλλουσι το αυτεξούσιον του Δημιουργού, του από του μη όντος εις το είναι παραγαγόντος τα πάντα, και ως ποιητού πάσιν αρχήν και τέλος επιτιθέντος εξουσιαστικώς και δεσποτικώς ανάθεμα τρις.

Σε όσους μαζί με τα άλλα μυθικά πλάσματα, με δική τους πρωτοβου­λία, διαστρεβλώνουν τις δικές μας πεποιθήσεις και δέχονται ως αληθι­νές τις πλατωνικές ιδέες και λέγουν ότι η ύλη, ούσα αυθύπαρκτη, μορ­φοποιείται από τις ίδιες ιδέες, και προφανώς αμφισβητούν το αυτε­ξούσιο του Δημιουργού, ο οποίος από την ανυπαρξία έφερε στην ύπαρ­ξη τα πάντα και ως ποιητής έθεσε σε όλα αρχή και τέλος με την δύνα­μη του εξουσιαστή και δεσπότη, τρεις φορές ανάθεμα.

Τέταρτο ανάθεμα

Τοις δεχομένοις και παραδίδουσι τα μάταια και ελληνικά ρήματα, ότι τε προΰπαρξίς έστι των ψυχών, και ουκ εκ του μη όντος τα πάντα εγένετο, και παρήχθησαν, ότι τέλος εστι της κολάσεως η αποκατάστασις αύθις της κτίσεως, και των ανθρωπίνων πραγμάτων, και δια των τοιούτων λόγων την βασιλείαν των ουρανών λυομένην πάντως, και παράγουσαν εισάγουσιν, ην αιωνίαν και ακατάλυτον αυτός τε ο Χριστός και Θεός ημών εδίδαξε, και παρέδοτο και δια πάσης της Παλαιάς και Νέας Γραφής ημείς παρελάβομεν ότι και η κόλασις ατελεύτητος και η βασιλεία αΐδιος, δια δε των τοιούτων λόγων εαυτούς τε απολλύουσι, και ετέροις αιωνίας καταδίκης προξένους γενομένοις ανάθεμα τρις.

Σε όσους δέχονται και διαδίδουν τις μάταιες ελληνικές αντιλήψεις, ότι και οι ψυχές προϋπήρχαν και ότι τα πάντα δεν προήλθαν ούτε προέκυ­ψαν από την ανυπαρξία, και ότι ήρθε το τέλος της κολάσεως από την στιγμή που δημιουργήθηκε και η κτίση και το ανθρώπινο είδος, και δια­δίδουν με τέτοια λόγια ότι η Βασιλεία των Ουρανών έχει τελείως κατα­λυθεί και εκλείψει, την οποία και ο ίδιος ο Χριστός και Θεός ως αιώ­νια και ακατάλυτη μας δίδαξε, και παρέδωσε και εμείς από την Παλαιά και Καινή Διαθήκη παραλάβαμε ότι και η Κόλαση είναι ατέλειωτη και η Βασιλεία παντοτινή, και καταστρέφουν με τέτοια λόγια και τους εαυ­τούς τους και προξενούν σε άλλους αιώνια καταδίκη, τρεις φορές ανάθεμα.

Πέμπτο ανάθεμα

Τοις ευσεβείν μεν επαγγελλομένοις τα των Ελλήνων δε δυσσεβή δόγματα τη ορθοδόξω και καθολική εκκλησία περί τε ψυχών ανθρωπίνων, και ουρανού και γης, και των άλλων κτισμάτων  αναιδώς ή μάλλον ασεβώς επεισάγουσιν ανάθεμα τρις.

Σε όσους παριστάνουν τους ευσεβείς, ενώ, την ίδια στιγμή, εισάγουν τις ασεβείς δοξασίες των Ελλήνων στην Ορθόδοξη και Καθολική Εκκλη­σία για τις ανθρώπινες ψυχές και για τον ουρανό και την γη και για τα άλλα κτίσματα με αναίδεια ή πολύ περισσότερο με ασέβεια, τρεις φορές ανάθεμα.

Έκτο ανάθεμα

Τοις την μωράν των έξωθεν φιλοσόφων λεγομένην σοφίαν προτιμούσι, και τοις καθηγηταίς αυτών επομένοις, και τας τε μετεμψυχώσεις των ανθρωπίνων ψυχών, ή και ομοίως τοις αλόγοις ζώοις ταύτας απόλλυσθαι, και εις το μηδέν χωρείν δεχομένοις και δια τούτο ανάστασιν, και κρίσιν, και την τελευταίαν των βεβιωμένων ανταπόδοσιν αθετούσιν ανάθεμα τρις.

Σε όσους προτιμούν την ανόητη λεγόμενη σοφία των εκτός [χριστια­νισμού] φιλοσόφων και ακολουθούν τους δασκάλους τους και δέχονται τις μετεμψυχώσεις των ανθρώπινων ψυχών, ή ότι αυτές [οι ψυχές] χάνονται ομοίως με των άλογων ζώων και ξεπέφτουν στην ανυπαρξία και γι' αυτό αθετούν την ανάσταση, την κρίση και την ανταπόδοση σύμ­φωνα με όσα βίωσαν, τρεις φορές ανάθεμα.

Έβδομο ανάθεμα

Τοις λέγουσιν ότι οι των Ελλήνων σοφοί και πρώτοι των αιρεσιαρχών, οι παρά των επτά αγίων και καθολικών συνόδων, και παρά πάντων των εν Ορθοδοξία λαμψάντων πατέρων αναθέματι καθυποβληθέντας, ως αλλότριοι της καθολικής εκκλησίας διά την εν λόγοις αυτών κίβδηλον και ρυπαράν περιουσίαν κρείττονες εισι κατά πολύ, και ενταύθα και εν τη μελλούση κρίσει, και των ευσεβών μεν και ορθοδόξων ανδρών, άλλως δε κατά πάθος ανθρώπινον ή αγνόημα πλημμελησάντων ανάθεμα τρις.

Σε όσους λένε ότι οι σοφοί των Ελλήνων και πρωτοστάτες στις αιρέ­σεις - στους οποίους οι επτά άγιες και Καθολικές Σύνοδοι και όλοι οι Πατέρες που έλαμψαν μέσα στην Ορθοδοξία τους αναθεμάτισαν, ως ξένους στην Καθολική Εκκλησία, λόγω του ψεύτικου και βρώμικου περιεχομένου των λόγων τους - είναι πολύ καλύτεροι κι εδώ και στην μέλλουσα κρίση από τους ευσεβείς και ορθόδοξους ανθρώπους που αμάρτησαν από ανθρώπινο πάθος ή από άγνοια, τρεις φορές ανάθεμα.

ΠΗΓΕΣ:

Ο Κήπος του Επίκουρου, τεύχος 19, εκδ. Βερέττα.

Βλάσης Ρασσιάς. Υπέρ της των Ελλήνων νόσου. Τόμος Γ΄: Ες έδαφος φέρειν. Εκδ. Ανοιχτή  Πόλη, Αθήνα, 2000.

http://www.ysee.gr/index.php?type=d&f=love&lid=l1a

http://www.ysee.gr/index.php?type=d&f=love&lid=l1b