Σκατά τα εκάμαμεν. Πυρ εξώτερον ή πυρ αείζωον;

Ένα κοριτσάκι 13 ετών, από την Σερβία, ένα  αγγελούδι, που δεν πρόλαβε να ανοίξει τα φτερά του, πέθανε, λέει, από αναθυμιάσεις μαγκαλιού, που είχε ανάψει η άνεργη μητέρα του, για να ζεσταθούν από το ψωφόκρυο, που η υγρασία  της Θεσσαλονίκης το κάνει πιο ψωφόκρυο. Σαν το κοριτσάκι του παραμυθιού με τα σπίρτα.

Τι σκατά κοινωνία κάναμε; Άνεργοι, άστεγοι, άνθρωποι που πεινούν, άνθρωποι που τους πετούν από τα σπίτια τους, άνθρωποι που ψάχνουν τα σκουπίδια, νύχτα, για να σώσουν τα τελευταία γραμμάρια αξιοπρέπειας που τους έχει απομείνει, άνθρωποι που σου ζητούν δανεικά για να ταΐσουν την οικογένειά τους, άνθρωποι που σου ζητούν δανεικά για να θάψουν κάποιον δικό τους, άνθρωποι, άνθρωποι, άνθρωποι ποντίκια.

ΟΤΑΝ, ΜΩΡΕ, ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΥΟ, ΤΟΤΕ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΟΛΗ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ. ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΕΙΝΑΕΙ, ΤΟΤΕ ΠΕΙΝΑΕΙ ΟΛΗ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ. ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕΝΕΙ ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΟΣ, ΤΟΤΕ ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΗ ΜΕΝΕΙ ΟΛΗ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ. Αναλφάβητοι και οι σοφοί που ασχολούνται τέτοιους καιρούς με το πόσοι άγγελοι χωράνε στο κεφάλι μιας καρφίτσας.

Τι σκατά κοινωνία κάναμε; Εμείς το ανώτερο, το πλέον νοήμον είδος σ’ αυτόν τον πλανήτη δεν μπορέσαμε να φτιάξουμε μια κοινωνία ανθρώπινη. Δεν μπορέσαμε ούτε κι αυτά τα μυρμήγκια κι αυτές τις μέλισσες να μιμηθούμε. Και τι ζητάμε; Ζητάμε παράλογα πράγματα και υπερβολές; Ζητάμε να μην υπάρχει άνθρωπος χωρίς δουλειά στην γη, να μην υπάρχει άνθρωπος που να πεινάει, να μην υπάρχει άνθρωπος που να μην ξέρει ανάγνωση και  γραφή, να μην υπάρχει άνθρωπος που να μην μπορεί να βρει την υγειά του όταν τύχει και αρρωστήσει.

Κέρδη, αριθμοί, πρωτογενή πλεονάσματα(;;) όλα βουτηγμένα στα δάκρυα και στο αίμα, ακόμη κι όταν πεθαίνουμε αναίμακτα, όπως το κοριτσάκι από την Σερβία. Αναρωτιέται κανείς εάν κάποια άλλα νοήμονα πλάσματα σ’ άλλον πλανήτη μπόρεσαν να οργανώσουν τις ζωές τους και να κτίσουν κοινωνίες πιο σωστές και πιο δίκαιες από την δικιά μας. Να τα κατάφεραν άραγε; Και πώς; Αιμοβορώτερον και αγριώτερον όλων των θηρίων ο άνθρωπος. Ακόμη και τα άγρια ζώα σκοτώνουν τα θηράματά τους τόσο όσο για να χορτάσουν την πείνα τους. Όχι παραπάνω. Ακόμη και οι «άγριοι» των πρωτόγονων φυλών, ζητούσαν συγχώρεση από το ζώο που θα σκότωναν για να θρέψουν τους εαυτούς τους και τους δικούς τους ανθρώπους. Μήπως μας αξίζει να εξαφανιστούμε σαν είδος απ’ αυτόν τον πλανήτη; Μήπως είχε δίκιο τελικά ο συνομιλητής του Einstein, όπως γράφει ο ίδιος στο άρθρο του «Γιατί σοσιαλισμός;», ο οποίος ρώτησε τον μεγάλο αυτόν επιστήμονα και άνθρωπο «Μα γιατί φοβόσαστε τόσο πολύ την εξαφάνιση του ανθρώπινου γένους;». Μήπως είμαστε άξιοι της μοίρας μας; Ή μήπως πρέπει επιτέλους να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας, και να στείλουμε στο πυρ το εξώτερο, στην γέενναν του πυρός όλους αυτούς που ζουν από τον ιδρώτα μας και όλος ο υπόλοιπος πλανήτης ζαίνει; Πυρ αείζωον, όπως είπε και ο θεϊκός Ηράκλειτος. Πυρ αείζωον, όμως, όχι φυσικό, αλλά κοινωνικό. Για μια κοινωνία αείποτε ανθρώπινη. Άει σιχτίρ αποβράσματα της κολάσεως.